Ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną im.A.Zelwerowicza w Warszawie w 1989 roku.
Debiutowała w Teatrze Nowym w Warszawie rolą Maryny w "Weselu" w reż.
Adama Hanuszkiewicza (1990). Z Teatrem Nowym związana do roku 1998.
Od 1998 roku związana z krytycznym i politycznym nurtem polskiego teatru. Współtworzyła organizacje pozarządowe i zespoły instytucji publicznych, które budowały teatr zaangażowany społecznie i politycznie: Towarzystwo Teatralne, Teatr Polski w Poznaniu, Teatr Polski w Bydgoszczy, Biennale Warszawa.
Współzałożycielka Towarzystwa Teatralnego, niezależnej organizacji, która wprowadziła do polskiego życia teatralnego nową dramaturgię zaangażowaną społecznie, m.in.
Sarah Kane,
Marka Ravenhilla,
Mariusa von Mayenburga, Lionela Spychera,
Nikołaja Koladę. W ramach działań Towarzystwa Teatralnego Beata Bandurska zagrała rolę
Cate w "Zbombardowanych"
Sarah Kane w reż.
Pawła Wodzińskiego (1999).
W latach 2000-2003 była etatową aktorką w zespole Teatru Polskiego w Poznaniu, w którym grała role w prapremierach polskich tekstów, bądź polskich premierach nowych dramatów europejskich. Nowa dramaturgia stanowiła w Teatrze Polskim w latach 2000-2003 główną oś repertuarową.
Beata Bandurska współpracowała także w ramach funkcjonującego przy teatrze Centrum Dramaturgii. Na scenie Teatru Polskiego w Poznaniu w latach 2000– 2003 zagrała rolę
Meggie w spektaklu "Córki King Konga" Theresii Walser w reż.
Rafała Sabary (2000),
Angeliki w spektaklu "Krąg Personalny 3:1"
Larsa Norena w reż. Piotra Chołodzińskiego (2001),
Rimmy w "Martwej królewnie"
Nikołaja Kolady w reż. Pawła Szkotaka (2001),
Betsi w "Pasożytach"
Mariusa von Mayenburga w reż.Anny Augustynowicz w koprodukcji z Teatrem Współczesnym w Szczecinie (2001),
Blanki Lechnickiej w "Hamlecie Wtórym" Romana Jaworskiego w reż.
Macieja Prusa (2002),
Siostry Evre w sztuce
Ingmara Villqista "Helmucik" w reż.
Pawła Łysaka w koprodukcji z Teatrem im.Wilama Horzycy w Toruniu (2002),
Eleganckiej Damy w "Roberto Zucco"
Bernarda-Marie Koltesa w reż.
Pawła Wodzińskiego (2003).
W latach 2006 – 2014 Beata Bandurska była związana z Teatrem Polskim w Bydgoszczy, który pod dyrekcją
Pawła Łysaka, oprócz promocji nowej dramaturgii, podjął także zadanie rewizji polskiego kanonu tożsamościowego i kulturowego. W latach 2006 – 2014, oprócz ról w nowych dramatach europejskich, takich jak:
Helen w "Motortown"
Simona Stephensa w reż.
Grażyny Kani (2007),
Olga w "Nordost"
Torstena Buchsteinera w reż.
Grażyny Kani (2007), "O zwierzętach"
Elfriede Jelinek w reż.Łukasza Chotkowskiego (2008), czy
30 postaci w "Witaj/Żegnaj"
Suzan-Lori Parks w reż.
Jana Klaty (2008), występowała także we współczesnych reinterpretacjach tekstów klasycznych, grając rolę
Penelopy w "Powrocie Odysa"
Stanisława Wyspiańskiego w reż.
Pawła Wodzińskiego (2007),
Mary w "Drugim zabiciu psa" wg
Marka Hłaski w reż.Wiktora Rubina (2007),
Sowy i
Pani Rollison w "Mickiewicz.Dziady. Performance" w reż.
Pawła Wodzińskiego (2011),
Matki w "Ślubie" Witolda Gombrowicza w reż.
Pawła Wodzińskiego (2012).
W latach 2014-2017 etatowa aktorka w zespole Teatru Polskiego w Bydgoszczy, który za dyrekcji
Pawła Wodzińskiego rozszerzył pole swojego zainteresowania o kwestie globalnego kapitalizmu, kolonializmu, zwrotu konserwatywnego oraz kryzysu ekonomicznego i politycznego. Tematyka ta została podjęta w szeregu spektakli, w których Beata Bandurska zagrała następujące role:
Archibalda w "Murzynach"
Jeana Geneta w reż.Igi Gańczarczyk (2015),
Amfitryty w "Samuelu Zborowskim"
Juliusza Słowackiego w reż.
Pawła Wodzińskiego (2015),
Teresy w "Romville"
Justyny Pobiedzińskiej w reż. Elżbiety Depty (2015),
Matki Joad w "Gronach gniewu" wg
Johna Steinbecka w reż.
Pawła Wodzińskiego (2016),
Dziewczynki w spektaklu "Krew na kocim gardle"
Rainera Wernera Fassbindera w reż. Anji Susy (2016),
Pani Collbert w spektaklu "Żony stanu, dziwki rewolucji, a może i uczone białogłowy"
Jolanty Janiczak w reż. Wiktora Rubina (2016),
K3 w "Workplace"
Natalii Fiedorczuk w reż. Bartka Frąckowiaka (2017). Występowała także w dokumentalnych spektaklach Katarzyny Szyngiery: "Сварка/Swarka" Katarzyny Szyngiery i Mirosława Wlekłego w reż.Katarzyny Szyngiery (2015) oraz "Bóg w dom" Grzegorza Niziołka, Katarzyny Szyngiery, Mirosława Wlekłego w reż. Katarzyny Szyngiery (2017) oraz w spektaklu "Solidarność. Rekonstrukcja" w reż.
Pawła Wodzińskiego (2017).
Od 2017 roku współpracuje z Biennale Warszawa, grając w spektaklach:
"Solidarność. Nowy projekt" w reż.
Pawła Wodzińskiego (2017) we współpracy z TR Warszawa,
"Globalna wojna domowa" w reż.
Pawła Wodzińskiego (2018) w koprodukcji z Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, "Modern Slavery" w reż.Bartka Frąckowiaka (2018) w koprodukcji z Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, "Rewolucja, której nie było" w reż.Justyny Sobczyk (2018) w koprodukcji z Teatrem 21, "Uchodźczynie" w reż. Katarzyny Szyngiery (2019) w ramach I edycji Biennale Warszawa "Zorganizujmy swoją przyszłość!" we współpracy z Teatrem Powszechnym w Warszawie oraz rolę
Alana Resnais w "Hiroshima/Love" Julii Holewińskiej i Tomasza Szerszenia w reż. Julii Holewińskiej (2019).
Laureatka nagród za kreacje indywidualne: 1988 –
Nagroda aktorska za debiut na XXII Ogólnopolskim Festiwalu Teatrów Jednego Aktora za monodram "Zemsta kobiety" PWST w Warszawie
1989 –
Nagroda za rolę w przedstawieniu "Huśtawka uczuć czyli druga pułapka miłości" wg Pierre'a de Marivaux w PWST w Warszawie na XXIII OPTMF w Szczecinie
2002 –
Nagroda za rolę Rimmy w przedstawieniu "Martwa królewna"
Nikołaja Kolady w reż. Pawła Szkotaka w Teatrze Polskim w Poznaniu na I Festiwalu Prapremier w Bydgoszczy;
2002 –
Nagroda im.Kazimierza Krzanowskiego za rolę Rimmy w przedstawieniu "Martwa królewna"
Nikołaja Kolady w reżyserii Pawła Szkotaka w Teatrze Polskim w Poznaniu na XXXVII OPTMF KONTRAPUNKT w Szczecinie
2003 –
Medal Młodej Sztuki za poruszające prawdą aktorstwo w przedstawieniach Teatru Polskiego w Poznaniu
2008 –
Nagroda aktorska za role w spektaklach: "Witaj/Żegnaj" w reż.
Jana Klaty oraz "Nordost" w reż.
Grażyny Kani w Teatrze im. H.Konieczki w Bydgoszczy na VII Festiwalu Prapremier w Bydgoszczy.
2008 –
Laur Grzymały za znakomite, pełne wyrazu i dynamiczne postacie Helen w sztuce "Motortown"
Simona Stephensa w reż.
Grażyny Kani oraz Mary w sztuce "Drugie zabicie psa” wg
Marka Hłasko w reż.Wiktora Rubina;
2016 –
Nagroda Artystyczna Prezydenta Miasta Bydgoszczy 2017 –
wyróżnienie Jury Festiwalu oraz nagroda jury społecznego za rolę Pani Colbert w spektaklu "Żony stanu, dziwki rewolucji, a może i uczone białogłowy"
Jolanty Janiczak w reż. Wiktora Rubina w Teatrze Polskim w Bydgoszczy na LVII Kaliskich Spotkaniach Teatralnych
oraz nagród zespołowych:
2002 –
Grand Prix i
Nagroda Ministra Kultury dla najlepszego spektaklu dla "Martwej królewny"
Nikołaja Kolady w reżyserii Pawła Szkotaka w Teatrze Polskim w Poznaniu na XXXVII OPTMF KONTRAPUNKT w Szczecinie;
2007 –
Nagroda Głowna Wałbrzyskich Fanaberii Teatralnych za spektakl "Nordost"
Torstena Buchsteinera w reż.
Grażyny Kani;
2008 –
Nagroda dla spektaklu "Witaj/Żegnaj" Suzan-Lori Parks w reż.
Jana Klaty na Festiwalu Prapremier w Bydgoszczy;
2016 –
Nagroda Główna Festiwalu Nowego Teatru w Rzeszowie dla zespołu spektaklu "Krew na kocim gardle"
Rainera Wernera Fassbindera w reż. Anji Sušy w Teatrze Polskim w Bydgoszczy;
2017 –
Grand Prix Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych R@PORT w Gdyni, nagroda dla aktorów i realizatorów spektaklu "Żony stanu, dziwki rewolucji, a może i uczone białogłowy"
Jolanty Janiczak w reż. Wiktora Rubina w Teatrze Polskim w Bydgoszczy.
Beata Bandurska brała także udział w słuchowiskach Teatru Polskiego Radia, m.in."Ciała obce" Julii Holewińskiej w reż.
Pawła Wodzińskiego (2011) (Nominacja do Prix Europa), oraz w projektach performatywnych i dramaturgicznych. Ostatnio m.in. w
"Oblężeniu Avignonu" Beniamina Bukowskiego w reż. Weroniki Szczawińskiej w Nowym Teatrze w Warszawie oraz
"Zasypać bunkry" Idy Kamińskiej w reż.Karoliny Maciejaszek w Instytucie Teatralnym im.Z.Raszewskiego w Warszawie. Bierze udział w etiudach i filmach studenckich. Wzięła udział w filmie Roberta Thalheima
"Granica/Grenze" (2003),
Leiva Igora Devolda "
Jutro" (2004),
Tadeusza Kabicza "
Płaczmy" (2019) oraz "
Ceremonia" (2020). Uczestniczyła w projekcie
HyPaThia, feministycznym projekcie badawczym, którego celem było odnalezienie, przywrócenie pamięci, udokumentowanie i upowszechnienie wiedzy o kobietach tworzących historię polskiego teatru oraz w przygotowywaniu książki Krystyny Duniec
"Ciało w teatrze".