Ze wszystkim się oczywiście zgadzam, dobrze, że są jeszcze ludzie, którzy potrafią spojrzeć nieco głębiej i poszukać pereł, o których nie pisze się na pierwszych stronach gazet. Większość osób, nawet zainteresowanych kinem, nie docenia znaczenia takich protoplastów, z którymi historia nie obeszła się łaskawie. Arthur Penn, Johm Schlesinger, Hal Ahsby - to dziś nazwiska mało znane, a przecież ci ludzie przetarli szlaki na przełomie lat 60 i 70 i dzięki nim kino przeżyło renesans. Od siebie dorzuciłbym jeszcze:
Francisa Forda Coppolę za jego "Ludzi deszczu" - film, który wywarł wpływ i inspirację na Williamie Friedkinie,
Normana Jewisona i jego niezwykle ważny moralitet antyrasistowski "W upalną noc", oraz "Cincinnatti Kid"
Stuarta Rosenberga - "Jednoręki Luke", obecnie kultowy, film "więzienny" z którego do dziś można się uczyć realizowania tego typu kina.

Dodam jeszcze, że dla mnie koniec lat 60, począwszy od roku 1966 jest najważniejszym i najlepszym okresem dla kina - wtedy powstały dziesiątki filmów, które odmieniły oblicze światowej kinematografii. Kino stało się wtedy "nowoczesne", zniesiono kodeks Haysa, do głosu doszli myśliciele i nonkomformiści jak Altman i Peckinpah, ludzie o wyrobionej własnej wrażliwości i wizji. Swoistym łącznikiem między starym, hollywoodzkim, zmanierowanym kinem, a nowoczesnym, liberalnym kinem jest Fred Zinnemann, ale to temat na inną historię ;)

Pozdrawiam!

Z Rosenbergiem i Zinnemannem się zgadzam, z Coppollą - niekoniecznie. On jednak uprawiał kino rytuałów, kino klasycznych gatunków, wracał do tradycji. W tym sensie patrzył wstecz, był nostalgiczny. Zresztą to także inne pokolenie. Tzw. movie brats (Coppola, Scorsese, Spielberg, De Palma, Milius, Lucas). Wszyscy mieli... brody, ale nie byli filmowymi hippisami.