Syn dziennikarza i ekonomistki, ukończył politechnikę. Pod koniec lat 50. pracował jako chemik w fabryce w Swierdłowsku. Tam też został szefem oddziału agitacji i propagandy. W ramach tej działalności zaczął organizować amatorską sekcję filmową. Kinem na poważnie zainteresował się dzięki filmowi "Lecą żurawie" Kałatozowa. Pracował w miejscowej telewizji, odbył zaoczne studia na fakultecie operatorskim WGIK-u, następnie kursy reżyserskie.

Wierzył, że system komunistyczny można i trzeba ulepszyć, uczynić bardziej humanitarnym, nadać mu "ludzką twarz". Jako filmowiec, skupiał się na bohaterach marginalnych, żyjących poza wielką historią. Ludzie z prowincji niczym się nie wyróżniają, nie dla nich jest wielki świat, ale to oni są "rycerzami wiary". Ich wiara w siłę sztuki, rewolucję, własne szczęście jest zawsze mocna, szczera, czysta. W kwestii sztuki - wolna od profesjonalnej maniery, są samorodnymi talentami.

Ich przeciwieństwem jest słabość i fałsz wielkomiejskich inteligentów. Prowincja ze wszystkimi swoimi wadami, zawsze jest dla Panfiłowa bardziej naturalna i autentyczna, niż stołeczna biurokracja.

Debiut oparł na opowiadaniu "Zdarzenie na froncie" Gabriłowicza. "Trzeba przejść i przez ogień" ukazuje naiwną, prostą dziewczynę szczerze oddaną sprawie, której jednak nie rozumie. Jest zadziwiona światem, lecz nie próbuje go pojąć. Podobny charakter, typ postaci ma jego kolejny obraz, "Początek".

Komunistyczna cenzura zatrzymała trzeci scenariusz reżysera, "Życie Joanny d'Arc". W głównej roli miała wystąpić Inna Czurikowa.

Kolejne filmy - "Proszę o głos", "Temat", "Walentyna" - także skupiają się na prowincji i życiu jej mieszkańców. "Proszę o głos" posiada dwuznaczny wydźwięk. Dostrzegano w nim drwinę z rewolucyjnych tradycji, niszczenie moralnego autorytetu partyjnego i państwowego kierownictwa. Chciano go zatrzymać, jednak "ludzie na górze" udawali, że obraz rozwija rewolucyjne tradycje radzieckiego kina. Partyjni przeciwnicy odbili sobie niechęć na "Temacie", którzy trafił na półkę na 7 lat (premiera dopiero w 1986). Ów "Temat" stanowi diagnozę moralnej słabości inteligencji i dramatu ludzi żyjących w kłamstwie.

"Walentyna" została oparta na sztuce "Zeszłego lata w Czulimsku" Wampiłowa, syberyjskiego pisarza. "Wassa Żeleznowa" i "Matka" to adaptacje prozy Maksyma Gorkiego.




Źródło i wiele więcej:

Joanna Wojnicka "Gleb Panfiłow - między prawdą a ideologią" [w:] Alicja Helman, Andrzej Pitrus (red.) Autorzy kina europejskiego V, Wydawnictwo Rabid, Kraków 2009