Grzegorz Lato

Grzegorz Lato to bez wątpienia jeden z najlepszych piłkarzy w historii polskiego futbolu. Urodził się 8 kwietnia 1950 roku w Malborku. Jako trampkarz został piłkarzem Stali Mielec, w której barwach występował do 1980 roku. Z drużyną z Mielca dwukrotnie zdobył mistrzostwo Polski (w 1973 i 1976 roku). Dwukrotnie był także królem strzelców polskiej ekstraklasy (w 1973 i 1975 roku). W wieku 30 lat wyjechał za granicę, by grać w belgijskim KSC Lokeren. Później grał w Meksyku, by karierę zakończyć w drużynie z Toronto. Brak sukcesów w klubowej piłce nożnej zrekompensował sobie występami w reprezentacji Polski.

W reprezentacji zadebiutował 17 listopada 1971 roku w bezbramkowym meczu z RFN. Wielkim sukcesem jest zdobycie złotego medalu podczas Igrzysk Olimpijskich w 1972 roku w Monachium. Choć Lato zagrał tylko przez 45 minut w remisowym meczu z Danią (1:1). Mistrzostwa Świata w 1974 roku należały jednak już do niego. Grzegorz Lato został królem strzelców tej imprezy z 7 golami na koncie. Dzięki jego trafieniu polska wygrała 1:0 z Brazylią w meczu o 3 miejsce. Było to jak na razie jedyne zwycięstwo Polski nad Brazylią. W plebiscycie "Sportu" został uznany "Piłkarzem Roku". W czasie Igrzysk Olimpijskich w Montrealu (1976 rok) Polska zdobyła srebrny medal. W 1978 roku gdy Polska wróciła z Argentyny bez medalu, przyjęto 5-6 miejsce jako porażkę. W Hiszpanii w 1982 roku kończący powoli reprezentacyjną karierę Lato po raz drugi stanął na najniższym stopniu podium Mistrzostw Świata w piłce nożnej.

W swej bogatej karierze wystąpił w 100 oficjalnych meczach reprezentacji Polski, z czego 20 z nich miało miejsce na Mistrzostwach Świata. Zdobył w nich 45 bramek.

Po zakończeniu kariery sportowej zajął się trenowaniem. Trenował między innymi Stal Mielec, Olimpię Poznań, Amicę Wronki i Widzew Łódź. Nie odniósł tu jednak znaczących sukcesów, w związku z czym zaczął czynnie uczestniczyć w życiu politycznym. W latach 2001-2005 był senatorem z ramienia Sojuszu Lewicy Demokratycznej, a w wyborach prezydenckich w 2005 roku został członkiem komitetu wyborczego Włodzimierza Cimoszewicza. Kolejne trzy elekcje (do Parlamentu Europejskiego i dwie parlamentarne) nie okazały się jednak dla niego udane - w żadnej z nich nie zdołał uzyskać mandatu. Dlatego też powrócił do piłki nożnej, jednak tym razem już jako działacz. W październiku 2008 roku został wybrany Prezesem Polskiego Związku Piłki Nożnej. Funkcję pełnił do 26 października 2012 roku, nie ubiegał się o reelekcję na to stanowisko.