Henryk Vogelfanger

Henryk Vogelfanger ("Tońcio") (urodzony 4 października 1904 we Lwowie - zmarł 6 października 1990 w Warszawie), polski aktor radiowy i filmowy, także adwokat.

Rodowity lwowianin z Łyczakowa. Ukończył VI Gimnazjum im. Staszica we Lwowie. Studiował prawo na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, gdzie otrzymał tytuł doktora praw. W roku 1935 otworzył własną kancelarię adwokacką. W 1933 wraz z Kazimierzem Wajdą ("Szczepkiem") zaczął występować w słuchowisku radiowym Wesoła lwowska fala w skeczach Wiktora Budzyńskiego, a następnie własnych. Popularność przyniosły mu role lwowskich batiarów - kreowanego przez niego "Tońka" - "Tońcia". Dzięki m.in. jego występom, audycja w krótkim czasie z lokalnego programu stała się najpopularniejszą audycją radiową w przedwojennej Polsce i jedną z najpopularniejszych w całej historii Polskiego Radia (ponad 6 milionów stałych słuchaczy).

W roli Tońka Vogelfanger wystąpił też w trzech filmach: "Będzie lepiej" 1936, "Włóczęgi" 1939 i "Serce batiara" (nieukończony do wybuchu Drugiej Wojny Światowej.

W czasie wojny był członkiem zespołu aktorskiego we Francji, w Anglii i liniach frontu zachodniego. Był żołnierzem I Dywizji Pancernej generała Maczka. Po wojnie na emigracji w Wielkiej Brytanii, a do Polski powrócił latem 1990.
Pochowany w Londynie.

Aktor. Urodził się na Łyczakowie.
Absolwent VI Gimnazjum im. Staszica we Lwowie. Doktor praw Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, syndyk Gminy Królewskiej Miasta Lwowa; Od 1935 roku prowadził tu własną kancelarię adwokacką.
Stały współpracownik lwowskiej Rozgłośni Polskiego Radia; był wielką gwiazdą powstałej w 1933 roku "Wesołej Lwowskiej Fali". Nie tylko występował w roli Tońka (rolę Szczepka wykreował Kazimierz Wajda), ale był również współtwórcą dialogów dla tego jednego z najsłynniejszych duetów w historii polskiego kina. Swoją przygodę z filmem rozpoczął w 1936 roku od udziału w komedii "Będzie lepiej", pierwszej niepisanej części przygód lwowskich baciarów. Trzy lata później powstał drugi film z udziałem dwójki komików - "Włóczęgi", w którym wspólnie z partnerem zaśpiewał piosenkę "Jak zarobię dwieście złotych". Prace nad trzecim filmem, "Serce batiara", zostały przerwane wybuchem II wojny światowej. Utwalony na taśmie materiał nie przetrwał; spłonął w płomieniach września.
Po ewakuacji ze Lwowa aktor, wraz ze swym partnerem Kazimierzem Wajdą, przedostali się do Rumunii, a potem przez Jugosławię do Włoch. Jako żołnierz I Dywizji Pancernej generała Maczka jeździł ze swoim przyjacielem do innych żołnierzy Maczka i grał dla nich. Był również członkiem aktorskiego zespołu Teatralnej Czołówki we Francji, w Anglii i na pierwszych bojowych liniach frontu zachodniego.
Po wojnie osiadł w Londynie, gdzie wykładał łacinę i prawo w szkole średniej.
Występował ne scenie Teatru Polskiego w Londynie, był członkiem ZASP na Obczyźnie.
Do Polski wrócił półtora roku przed śmiercią; zamieszkał w domu kombatanta, który w przypływie dobrego humoru nazywał domem "kombatiara". Czuł się samotny, choć przyjaciele często namawiali go na lwowskie wspomnienia.
Był obdarzony niespotykanym poczuciem humoru i niezwykłą umiejętnością gawędziarstwa; w 1988 roku powstał film dokumentalny "Tońko, czyli legenda o ostatnim baciarze", w którym legendarny Tońko snuje opowieść o swym fascynującym życiu, o ukochanym Lwowie...
W 1937 roku otrzymał Srebrny Krzyż Zasługi.
Zmarł 6 czerwca 1990 roku w Warszawie; pochowany został w Londynie.