Nudne to są monotematyczne blockbustery i współczesne młodzieżowe gnioty stworzone z myślą o tej gorszej części gimnazjalistów (95%).

Oraz Ingmar Bergman i spółka, kręcąca pseudointeligentne gnioty dla ludzi, którzy chcą podbudować sobie ego wystawiając hurtowo takim produkcjom 10.

Nie chce mi się z Tobą kłócić. Do niczego to nie doprowadzi.

Ja też się nie chcę kłócić. Taki mam po prostu pogląd. Kino artystyczne przeważnie jest nudne i niezrozumiałe, choć czasem zdarzają się perełki.

Kino Ingmara Bergmana nie jest nudne, jest fascynujące! Nudnym i przeintelektualizowanym może je nazwać ktoś emocjonalnie płytki, infantylny, mało inteligentny, kto nie pragnie poznać prawdy o wnętrzu człowieka, jego duchowych rozterkach, o sensie ludzkiego istnienia, ktoś mający jedynie, przyziemne, materialne dążenia: praca, jedzenie, pójście na piwo ze znajomymi, seks, zakupy, siłownia, tania rozrywka...

Cała cywilizacja jest ukierunkowana na szybkość, akcję, łatwość, zabawę. Po to człowiek rozumny wykrawa ze 168 godzin 90 min, by skoncentrować się, zatrzymać w miejscu (i jeśli to dla niektórych konieczne- uzbroić w cierpliwość). Nic od czego oczekuje się tylko i wyłącznie bezmyślnego zabicia czasu nie zmusi cię do myślenia. Dlatego istnieli tacy ludzie jak Bresson czy Bergman, by zaprosić ludzi myślących do swojego świata i nikt nikogo nie zapraszał, nie zaprasza i nie będzie zapraszał na siłę. pzdr

Oglądając Bergmana człowiek właśnie zatrzymuje się w miejscu. Jego kino to typowe wydmuszki a plebs i tak kupuje, bo może poczuć się inteligentnie. Bergman jest miernym reżyserem, który opanował formę , ale z treścią miał problemy. Są lepsi reżyserzy od tego pajaca, ale fanboye tego nie zrozumieją.

Polecam poczytać na temat Bergmana, bo dla niewprawionego, niewykształconego pod względem filmoznawczym widza jego filmy faktycznie mogą sprawiać takie wrażenie. Bergman podobnie jak Visconti i kilku innych był mocno zakorzeniony w teatrze (między innymi dzięki wystawianiem sztuk w okresie zimowym), tak więc twierdzenie, że Bergman "opanował formę , ale z treścią miał problemy" jest bełkotem dyletanta. Oczywiście, sam związek z teatrem nie czyni go automatycznie mistrzem treści, ale ma spory wpływ na reżysera. Zgadza się, może i są lepsi od niego, ale co z tego skoro on jest ulubiony. Poza tym nazywanie kogoś takie pajacem, a ludzi, którzy cenią jego filmy fanboyami samo w sobie świadczy o rozgarnięciu autora takich słów.

Aha. To fajnie miło mi. Przykro mi, że jesteś niedorozwinięty podobnie jak kolega i myślisz, że ubierając inwektywy w ładne słówka kogoś nie obrażasz. Miałem rację twierdząc, że fani Bergmana to kretyni, którzy nie rozumieją, że nie wszyscy lubią tego reżysera.

Nic nie mogę powiedzieć w takiej sytuacji jak tylko życzyć, żeby coś napełniło głowę olejem przed wsadzeniem do grobu. Choć liczę się z tym, że i tacy ludzie muszą istnieć. Równowaga wszechświata jest niebłagalna.

Tobie już nic nie napełni. Urodziłeś się głupim i takowym umrzesz. Zdałem sobie sprawę z czegoś ciekawego. Fani Bergmana przed poznaniem jego kina byli głupi a Bergman nie przyłożył ręki do nierozgarnięcia jego fanów. Chyba zacznę patrzeć na niego przychylnym okiem.

Więc osiągnąłem swój cel. Miło było podyskutować. Pozdrawiam i życzę wesołych świąt.

Wesołego jajka.

Kino Bergmana może wydać się nudne, ale zwolnienie akcji jest efektem zamierzonym. Ma dać widzowi czas na przemyślenia, poza tym oddaje to w pewien sposób tematykę jego filmów - chłód emocjonalny i samotność, a w sekwencjach snu ("Tam gdzie rosną poziomki") wywołuje napięcie i imituje odczucia jakie doznaje śniący.