Witam.
Bardzo dziękuję Pani Jacku za filmy "Ja, alkoholik" oraz "Szczur w koronie".
Gdy serial "leciał" w TV jeszcze piłem i może obejrzałem wtedy ze 2 odcinki. Od jakiegoś czasu nie piję i jakoś natrafiłem na ten serial na youtube. Obejrzałem całość z zapartym tchem. Jednak pozostał niedosyt. Dziś znalazłem kropkę nad "i". Epilog. Bardzo jestem wzruszony i smutny z powodu śmierci Michała. Współczuję Panu, bo jak sądzę był Pana przyjacielem.
Natomiast bardzo mi przykro z powodu kolegów Michała, którzy go przeganiali, wyzywali, a jeden z nich go prawie pobił. Smutny to obraz "polskiego AA", gdzie wciąż jeszcze cierpiący przyjaciel, traktowany jest jako zagrożenie i wypędzony jak pies. Bezradność jego kolegów, biegających co chwilę na terapię i do "Wisły". Terapeuci w kitlach podający antikol (!) pacjentom. Terapia, wyglądająca jak szpital dla obłąkanych umysłowo. Mityngi AA traktowane jako przedłużenie terapii. Prowadzący mityng zamiast mówić w temacie, który sam zaproponował, użala się nad sobą. Kluby, gdzie gra się w karty, ogląda TV i można potańczyć przy muzyce weselnej. Utwierdzanie stereotypu alkoholika - zepsutego do cna, menela, śpiącego w wymiocinach swojego pustostanu lub na dworcu.
Przyjaciel z litości zabiera do siebie Michała, a wyżywa się na nim, wrzeszczy, klnie. Jest nakręcony i widać jak na dłoni, że jedzie na "dupościsku". Żona zostawia chorego męża, zamiast zasugerować mu, żeby znalazł sponsora i zaczął sie zmieniać.
W tym całym, rzeczywistym obrazie trzeźwiejących alkoholików (nie anonimowych), zabrakło najważniejszej rzeczy. Nadziei.
Co daje nadzieję w tej chorobie ? Program 12 kroków - czytany na każdym mityngu ale nie realizowany przez "aowców" prawie w ogóle. Przeważnie występuje tzw. "dwukrok" - czyli krok 1 i 12 - co widać w filmie: 1. najważniejsze żebym za wszelką cenę się nie napił, 2. spróbuję pomóc tym "biedakom" co jeszcze piją, niech zobaczą jaki jestem już ogolony, czysty i ładny...lepszy od nich. A gdzie pozostałe 10 kroków ? Gdzie wiara i nadzieja, powierzenie się Sile Wyższej? Gdzie uczciwy obrachunek z całego życia? Gdzie wyznanie Bogu i drugiemu człowiekowi przyczyny mojej katastrofy życiowej i mojego alkoholizmu? Gdzie praca nad wadami charakteru, gdzie pokorne proszenie Boga o zabranie wad? Gdzie wybaczanie sobie i innym? Gdzie wynagrodzenie krzywd osobom pokrzywdzonym przeze mnie? Gdzie medytowanie na temat czego oczekuje ode mnie Bóg, gdzie codzienna modlitwa? Gdzie codzienny obrachunek ? I wreszcie, z wdzięczności pomaganie, dodawanie otuchy, podawanie pomocnej dłoni, niesienie posłania AA (a nie swojego). Gdzie SPONSOROWANIE przyjaciołom, którzy wciąż jeszcze cierpią? Akceptowanie i ciągłe wdrażanie w życie WSZYSTKICH 12 kroków (bez wyjątków) jest gwarancją trwałej i szczęśliwej trzeźwości.
Jak bardzo znaczące są słowa Michała, że woli już pić niż tak się męczyć jak Staszek...Kwint esencja.
Wiem, że nie jestem w stanie nikogo zmienić...poza samym sobą. Mam nadzieję, że będę się zmieniał i zamiast wyrażania żalu, będę godził się w milczeniu.
Pozdrawiam serdecznie i życzę wszystkim przyjaciołom Pogody Ducha !
Mama nadzieję, że kiedyś na swej drodze spotkam przyjaciół ze Zgierza i Pana, Panie Jacku. Życzę dalszych sukcesów.
Alkoholik.