Biografia
Jean Renoir urodził się w Montmartre w 1894 roku. Jego rodzicami byli Auguste Renoir, malarz impresjonistyczny i Aline Victorine Charigot. Większość swego dzieciństwa Jean spędził na wsi, w gminie Essoyes, gdzie rozwinęła się w nim miłość do natury, będąca stałym elementem jego twórczości. Wtedy też kształtowało się jego spojrzenie na kobiety, na co duży wpływ miał ojciec, ale też i cała rodzina, przyjaciele i modelki otaczające Auguste’a. Jean Renoir odczuwał silną więź ze swoją opiekunką, Gabrielle Renard, która rozbudziła w nim uwielbienie do melodramatu.
W 1913, Renoir zaciągnął się do pułku Dragonów na trzy lata, gdzie służył jako oficer kawalerii i pilot. W czasie wojny został kilkukrotnie ranny – odniósł m.in. poważną ranę nogi, która sprawiła, że Jean do końca życia utykał i odczuwał ból. Nawet 40 lat później rana mogła się otworzyć, powodując krwotok. Po opuszczeniu armii, Renoir zajmował się ceramiką artystyczną, jednak tak naprawdę zafascynowany był kinem. W szczególności twórczością D.W. Griffitha i Chaplina.
W 1920, Renoir wziął ślub z Andree Heuschling, byłą modelką jego ojca. W 1924 postanowił zająć się kinem, aby uczynić ze swojej żony gwiazdę. Pod nazwiskiem Catherine Hessling, zagrała w "Pannie wodnej", "Nanie" i "Dziewczynce z zapałkami". We wczesnych latach 30., Renoir poznał Marguerite Heulle, która została montażystką jego filmów, a później także kochanką, zmieniając swoje nazwisko na Renoir. Marguerite utrzymywała kontakty ze związkami zawodowymi, komunistami i sufrażystkami.
Od tamtej pory, filmy Renoira odznaczały się społeczną i polityczną wymową, wskazującą na nierówności francuskiego systemu klasowego i sympatię do klasy robotniczej. Zimny pesymizm i anarchiczna ucieczka od mieszczańskich reguł ukazywane w jego filmach, były poniekąd reakcją na kryzys wczesnych lat 30.
Nakręcony w 1937 roku antywojenny film "Towarzysze broni" przyniósł reżyserowi światowy rozgłos. Goebbels nazwał Renoira "Kinowym Wrogiem Numer 1", a film został zakazany w Niemczech. Powstałe dwa lata później "Reguły gry" uważane są obecnie za arcydzieło, jednak ówcześnie film wywołał skrajnie negatywne reakcje. Rząd zakazał wyświetlania obrazu, określając go mianem "demoralizującego". Renoir, który wystąpił w "Regułach gry" w jednej z głównych ról, bardzo ciężko przyjął taką reakcję na swoje dzieło.
Do roku 1939, Renoir zakończył swój romans z Marguerite i zbliżył się do Dido Freire, przyjaciółki rodziny. Pobrali się w 1944 roku. W 1940, gdy Renoir pracował nad filmem we Włoszech, rząd tego kraju dołączył do Państw Osi. Jean i Dido zdołali uzyskać wizę i wyjechać do USA. Hollywood powitało Renoira z otwartymi ramionami, jednak na miejscu reżyser musiał pracować w systemie studyjnym. Wiele kluczowych decyzji, m.in. odnośnie obsady, było podejmowanych za niego. Każdy pomysł na film był odrzucany przez Darryla F. Zanucka.
W 1975, Jean Renoir otrzymał honorowego Oscara. Nagrodę w jego imieniu odebrała Ingrid Bergman.
W 1913, Renoir zaciągnął się do pułku Dragonów na trzy lata, gdzie służył jako oficer kawalerii i pilot. W czasie wojny został kilkukrotnie ranny – odniósł m.in. poważną ranę nogi, która sprawiła, że Jean do końca życia utykał i odczuwał ból. Nawet 40 lat później rana mogła się otworzyć, powodując krwotok. Po opuszczeniu armii, Renoir zajmował się ceramiką artystyczną, jednak tak naprawdę zafascynowany był kinem. W szczególności twórczością D.W. Griffitha i Chaplina.
W 1920, Renoir wziął ślub z Andree Heuschling, byłą modelką jego ojca. W 1924 postanowił zająć się kinem, aby uczynić ze swojej żony gwiazdę. Pod nazwiskiem Catherine Hessling, zagrała w "Pannie wodnej", "Nanie" i "Dziewczynce z zapałkami". We wczesnych latach 30., Renoir poznał Marguerite Heulle, która została montażystką jego filmów, a później także kochanką, zmieniając swoje nazwisko na Renoir. Marguerite utrzymywała kontakty ze związkami zawodowymi, komunistami i sufrażystkami.
Od tamtej pory, filmy Renoira odznaczały się społeczną i polityczną wymową, wskazującą na nierówności francuskiego systemu klasowego i sympatię do klasy robotniczej. Zimny pesymizm i anarchiczna ucieczka od mieszczańskich reguł ukazywane w jego filmach, były poniekąd reakcją na kryzys wczesnych lat 30.
Nakręcony w 1937 roku antywojenny film "Towarzysze broni" przyniósł reżyserowi światowy rozgłos. Goebbels nazwał Renoira "Kinowym Wrogiem Numer 1", a film został zakazany w Niemczech. Powstałe dwa lata później "Reguły gry" uważane są obecnie za arcydzieło, jednak ówcześnie film wywołał skrajnie negatywne reakcje. Rząd zakazał wyświetlania obrazu, określając go mianem "demoralizującego". Renoir, który wystąpił w "Regułach gry" w jednej z głównych ról, bardzo ciężko przyjął taką reakcję na swoje dzieło.
Do roku 1939, Renoir zakończył swój romans z Marguerite i zbliżył się do Dido Freire, przyjaciółki rodziny. Pobrali się w 1944 roku. W 1940, gdy Renoir pracował nad filmem we Włoszech, rząd tego kraju dołączył do Państw Osi. Jean i Dido zdołali uzyskać wizę i wyjechać do USA. Hollywood powitało Renoira z otwartymi ramionami, jednak na miejscu reżyser musiał pracować w systemie studyjnym. Wiele kluczowych decyzji, m.in. odnośnie obsady, było podejmowanych za niego. Każdy pomysł na film był odrzucany przez Darryla F. Zanucka.
W 1975, Jean Renoir otrzymał honorowego Oscara. Nagrodę w jego imieniu odebrała Ingrid Bergman.
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
