Kunszt z jakim MM przepisał książkę Alice Walker na scenariusz budzi wyłącznie podziw i zdumienie!
Przecież ta, skądinąd świetna książka składa się z... listów, jest w gruncie rzeczy bardzo lakoniczna, żeby nie powiedzieć pobieżna. Owszem jest śmielsza homoerotycznie (gdy Celie poznaje swoje ciało i bawi się nim), ale jako opis miejsca i środowiska książka jest w gruncie rzeczy uboga. Film jest daleko bardziej skrupulatny, cierpliwy i pieczołowity w opisie. Zwyczajnie bardziej staranny. Duża w tym zasługa scenariusza.
Ale pozostaje wierny w głównym przekazie: to bodaj pierwszy obraz, w którym niewola czarnych nie przyjmuje postaci okowów. Czarni są tu dla siebie tak samo okrutni i podli jak biali.