Ilekroć umiera któraś z gwiazdorskich osobistości zrazu zaczyna się cały grad pytań w rodzaju:
"jak to możliwe" , "Czy to się mogło wydarzyć", "Czy to jakiś koszmar" ? Na tle tych pytań gwiazda
zyskuje, za to widz traci; umarł znany aktor, to dziwne, bo przecież na ekranie nie umiera się
naprawdę. Tworzy się iluzję, których trwanie usilnie się podtrzymuje. Biada temu kto rzuci
wyzwanie rzeczywistej śmierci, uwalniając publiczność spod uroku sfabrykowanej wieczności. Ale
wówczas realne życie z całą jego grozą wypowiedziana i niewypowiedzianą w odruchu
niezapowiedzianej pobudki, i w konsekwencji podjętej obrony brane jest za fikcję, za kłamstwo
rzeczywistości usiłującej skompromitować prawdę ekranu. Tak sobie myślę, że Williams -
rasowy komik sprawił wszystkim złośliwego ( a więc jedynego słusznego) psikusa. Nie takiej
śmierci oczekiwał od niego świat, który przecież pozwalał mu trwać w luksusie i przygodzie.
Rozśmieszając innych zarabiał na życie, dawając śmiech innym jednocześnie odbierał go sobie.
Ciemne chmury wisiały nad nim stale, ale na ekran nigdy wstępu nie miały, bo to by w złym
smaku było, bo przecież trzeba podtrzymywać iluzję bez względu na to, jak niebezpiecznym
urokiem promieniuje. Uciekał od siebie w świat idiotycznej rozrywki, która z życiem nie może się
równać. Zdradzał siebie po to, by inni mogli czerpać z tego siły i udawać, że nic się nie dzieje.
Ostatnią walkę przegrał tylko pozornie: zrzucając z twarzy maskę błazna którą wszyscy kochali,
objawił oblicze nieporównywalnie mniej zabawne, którym nie zjednałby sobie świata lubującego
się w kretyńskich gestach i ciągłym zabawianiu. Krótko mówiąc: wszystkim tym którzy tak go
"kochali" i tak "szanowali" jednocześnie pozwalając mu na życie w prawdziwym luksusie (które
jak widać nie w pełni zaspokaja) pokazał wielki, różowy, jak nigdy szczery jęzor. I Wygrał