do historii powinno przejść jego dzieło 4-godzinny Love Exposure, który był najlepszym filmem na świecie w 2009 roku, nie mam wątpliwości ; można zauważyć pewne analogie do Miikego, ale bardzo szybko można się przekonać, że specyficzny oniryzm, przemoc, wątki religijne, dewiacje, wątki miłosne, muzyka to wszystko układa się w inną całość niż dzieła Miikego
Sono sięga także po mniej znanych aktorów (np. Hikari Mitsushimę) nie podejmując złych decyzji
charakterystycznie prezentuje się również w swoim kapeluszu (chyba zawsze zakłada go na konferencje)