Biografia
Jedna z najważniejszych postaci polskiej kultury powojennej, wybitny pisarz, a zarazem wybitny reżyser filmowy.
Na przełomie 1944 i 45 roku walczy w antybolszewickiej partyzantce AK w lasach podwileńskich. Po przedostaniu się do Polski przeżywa bunt ideowy (literackim świadectwem tego buntu są "Rojsty" z 1948 r.), zostaje gorliwym działaczem socjalistycznym i jednym z głównych autorów formacji "pryszczatych" (m. in. utwory: "Przy budowie", "Władza"; "Godzina smutku" i "Z oblężonego miasta" mają już charakter "odwilżowy").
Po kolejnym gorzkim rozczarowaniu - Październik to dla niego przede wszystkim doba odsłaniająca zakłamanie komunistów - nie zwiąże się już nigdy z żadną formalną grupą, zajmuje pozycję outsidera.
Twórczość prozatorską Konwickiego można podzielić (opierając się na wskazaniach samego autora) na:
tryptyk powieści egzystencjalnych - "Sennik współczesny" (1963), "Wniebowstąpienie" (1967), "Nic albo nic" (1971),
cykl autobiograficznych "lże-dzienników" - "Kalendarz i klepsydra" (1976; publikacja wersji nieocenzurowanej: 2005), "Wschody i zachody księżyca" (1982), "Nowy Świat i okolice" (1986), w latach 90. dopełniony sylwami "Zorze wieczorne" (1991) i "Pamflet na siebie" (1995),
tryptyk antyreżymowy, publikowany w drugim obiegu - "Kompleks polski" (1977), "Mała apokalipsa" (1979), "Rzeka podziemna, podziemne ptaki" (1984),
utwory, których bohaterami są dzieci i młodzież: "Dziura w niebie" (1959), "Zwierzoczłekoupiór" (1969), "Kronika wypadków miłosnych" (1974).
Do arcydzieł prozy Konwickiego zalicza się powieść "Bohiń" (1987).
Cała dojrzała twórczość pisarza-reżysera, zakorzeniona bardzo silnie w jego biografii, rozpięta jest między rodzinną Wileńszczyzną a Warszawą, w której pisarz-reżyser mieszka od 1947 roku.
Wkład Tadeusza Konwickiego w rozwój polskiej kinematografii jest równie istotny, jak istotne są jego zasługi dla literatury. Tzw. szkoła polska zaistniała, gdy Konwicki był kierownikiem literackim ZF Kadr (scenariusz "Kanału" Stawińskiego przekazał do realizacji Wajdzie właśnie Konwicki); w Kadrze nakręcił też twórca swoje pierwsze filmy autorskie.
Później związany z zespołami: Kraj (kierownik literacki w l.1970-1972), Pryzmat (1972-1977) i Perspektywy (1989-1991).
Od czasu wydania w pierwszej połowie lat 90. "Czytadła" i "Pamfletu na siebie" milczy: nie pisze nowych książek, tylko wyjątkowo zgadza się na wznawianie swej prozy, nie bierze aktywnego udziału w życiu filmowym, bardzo rzadko udziela wywiadów. Tym większym wydarzeniem było zatem ukazanie się wywiadu-rzeki "Pamiętam, że było gorąco" K.Bielas i J.Szczerby (2001) i wznowienie pierwszej książki "rozmowowej" Konwickiego, "Pół wieku czyśćca" S.Beresia.
Na przełomie 1944 i 45 roku walczy w antybolszewickiej partyzantce AK w lasach podwileńskich. Po przedostaniu się do Polski przeżywa bunt ideowy (literackim świadectwem tego buntu są "Rojsty" z 1948 r.), zostaje gorliwym działaczem socjalistycznym i jednym z głównych autorów formacji "pryszczatych" (m. in. utwory: "Przy budowie", "Władza"; "Godzina smutku" i "Z oblężonego miasta" mają już charakter "odwilżowy").
Po kolejnym gorzkim rozczarowaniu - Październik to dla niego przede wszystkim doba odsłaniająca zakłamanie komunistów - nie zwiąże się już nigdy z żadną formalną grupą, zajmuje pozycję outsidera.
Twórczość prozatorską Konwickiego można podzielić (opierając się na wskazaniach samego autora) na:
tryptyk powieści egzystencjalnych - "Sennik współczesny" (1963), "Wniebowstąpienie" (1967), "Nic albo nic" (1971),
cykl autobiograficznych "lże-dzienników" - "Kalendarz i klepsydra" (1976; publikacja wersji nieocenzurowanej: 2005), "Wschody i zachody księżyca" (1982), "Nowy Świat i okolice" (1986), w latach 90. dopełniony sylwami "Zorze wieczorne" (1991) i "Pamflet na siebie" (1995),
tryptyk antyreżymowy, publikowany w drugim obiegu - "Kompleks polski" (1977), "Mała apokalipsa" (1979), "Rzeka podziemna, podziemne ptaki" (1984),
utwory, których bohaterami są dzieci i młodzież: "Dziura w niebie" (1959), "Zwierzoczłekoupiór" (1969), "Kronika wypadków miłosnych" (1974).
Do arcydzieł prozy Konwickiego zalicza się powieść "Bohiń" (1987).
Cała dojrzała twórczość pisarza-reżysera, zakorzeniona bardzo silnie w jego biografii, rozpięta jest między rodzinną Wileńszczyzną a Warszawą, w której pisarz-reżyser mieszka od 1947 roku.
Wkład Tadeusza Konwickiego w rozwój polskiej kinematografii jest równie istotny, jak istotne są jego zasługi dla literatury. Tzw. szkoła polska zaistniała, gdy Konwicki był kierownikiem literackim ZF Kadr (scenariusz "Kanału" Stawińskiego przekazał do realizacji Wajdzie właśnie Konwicki); w Kadrze nakręcił też twórca swoje pierwsze filmy autorskie.
Później związany z zespołami: Kraj (kierownik literacki w l.1970-1972), Pryzmat (1972-1977) i Perspektywy (1989-1991).
Od czasu wydania w pierwszej połowie lat 90. "Czytadła" i "Pamfletu na siebie" milczy: nie pisze nowych książek, tylko wyjątkowo zgadza się na wznawianie swej prozy, nie bierze aktywnego udziału w życiu filmowym, bardzo rzadko udziela wywiadów. Tym większym wydarzeniem było zatem ukazanie się wywiadu-rzeki "Pamiętam, że było gorąco" K.Bielas i J.Szczerby (2001) i wznowienie pierwszej książki "rozmowowej" Konwickiego, "Pół wieku czyśćca" S.Beresia.
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
