Tak na marginesie, Derek Jarman, również homoseksualista, cenił jego dzieła - łatwo idzie między nimi dostrzec pewne wspólne podejście do materii filmowej. Oboje zdają się malować kamerą. Davies w "Dalekich głosach, spokojnym życiu" starając się oddać nastrój lat 50-tych barwi taśmę, czyniąc obraz podobnym do zdjęć z epoki. Jarman w "Caravaggiu" idzie jeszcze dalej - ożywia obrazy, czy też wprawia je w ruch. Jarman czuł się niezależnym reżyserem, a tu jednak widać nić porozumienia, czy podobnego podejścia.