Władysław Kowalski

Władysław Kowalski to polski aktor i pedagog. Urodził się 1936 roku. Pochodzi z małej wsi Żurawce w okolicach Tomaszowa Lubelskiego. Dorastał w ubogiej rodzinie. Jest najstarszym z dwójki synów. Aktor wczesne dzieciństwo spędził w niespokojnych czasach wojny i okupacji. Jego ojciec został wcielony do wojska, dlatego chłopiec musiał ciężko pracować już od najmłodszych lat. Po powrocie głowy rodziny Kowalscy przenieśli się z Żurawiec na Mazury. Tam młody Władysław rozpoczął naukę w szkole. Koledzy drwili z jego kresowego akcentu co spowodowało, że nastolatek starał się, jak najwięcej nad sobą pracować. Ćwiczył język, zafascynował się literaturą, a także kinem. Pierwszy film jaki w życiu zobaczył - "Bohaterowie pustyni" wywarł na nim tak duże wrażenie, iż obejrzał go aż pięć razy. Młodym Kowalskim zainteresował się wówczas jego polonista, który jako pierwszy dostrzegł w nim głęboko ukryty talent. Nauczyciel zaraził go miłością do książek oraz namówił na zdawanie egzaminów do Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie. Chłopak nie wierzył w swoje możliwości, a poza tym miał inne marzenia - pragnął zostać chemikiem, lecz z lojalności do swojego profesora zgłosił się na egzamin aktorski w 1954 roku. Zachwycił komisję swoim głosem i został przyjęty. 

Kowalski był wybitnie zdolnym studentem, lecz mimo to w dalszym ciągu myślał o rezygnacji z uczelni i powrocie na swoją wieś. Pedagodzy nakłaniali go jednak do kontynuowania nauki. Podczas studiów zagrał swój pierwszy mały epizod w filmie "Kanał" Andrzeja Wajdy. Aktor ukończył studia w 1959 roku z dyplomem i zaraz potem dostał angaż w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku. Po udanym debiucie w przedstawieniu "Smak miodu" zaczął otrzymywać wiele innych ról. W 1960 roku został nagrodzony na festiwalu w Toruniu za swoją kolejną kreację teatralną w spektaklu "Zabawa jak nigdy". W tym samym czasie artysta wrócił do Warszawy i do 1974 roku pracował w Teatrze Ateneum. W pierwszym okresie jego artystycznej drogi zaczęto zatrudniać go w filmach. Na początku kariery wziął udział w takich produkcjach jak między innymi: "Rozstanie", "Droga na zachód", "Trzeba zabić tę miłość". Zagrał też pamiętną rolę Jerzego w serialu "Kolumbowie". W większości grywał nad wiek dojrzałych młodzieńców i buntowników, ale chciał pozbyć się tego wizerunku, gdyż to ograniczało drzemiący w nim potencjał. Jednak w teatrze mógł spełnić się zawodowo dostając wiele różnorodnych ról, na przykład wcielając się w zimnego i okrutnego Saint-Justa w sztuce "Sprawa Dantona" z 1975 roku. Za tę rolę został nagrodzony na Kaliskich Spotkaniach Teatralnych. Później posypały się kolejne propozycje. Aktor sprawdzał się równie dobrze jako przebojowy i brutalny inżynier Czerkun w "Barbarzyńcach" Maksyma Gorkiego, czy komiczny Rejent Milczek w "Zemście" z 1978 roku oraz Podkolesin w "Ożenku" Mikołaja Gogola, co także przyniosło mu nagrodę aktorską im. Aleksandra Zelwerowicza w 1995 roku. Jedną z jego najważniejszych kinowych postaci był Jakub Rosenberg w filmie "Kartka z podróży" z 1983 roku. W tym czasie został też obsadzony w popularnym serialu "Jan serce". Również w latach 80. szkolił początkujących w tym zawodzie studentów na Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. W latach 90. wystąpił w kilkunastu filmach i serialach takich jak, między innymi "Podwójne życie Weroniki", "Bank nie z tej ziemi", "Spona", "Pan Tadeusz". Stał się znanym i popularnym aktorem, którego z chęcią zatrudniali wybitni reżyserzy. 

Z początkiem XXI wieku artysta był obsadzany zarówno w wielu produkcjach filmowych i telewizyjnych jak też w licznych spektaklach. Zagrał w takich obrazach jak "Katyń", "Popiełuszko. Wolność jest w nas", "Pokaż kotku, co masz w środku". Jest osobą o niespożytym talencie scenicznym i niezwykłym kunszcie aktorskim. Zajmuje się również dubbingiem. Swojego głosu użyczał do filmu "Opowieści z Narnii: Lew, czarownica i stara szafa", a także podkładał głos do gry komputerowej "Planescape: Torment". W 2001 roku został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne osiągnięcia artystyczne zaś w roku 2003 odcisnął swoją dłoń na Festiwalu Gwiazd w Międzyzdrojach. Od 2005 roku jest związany ze sceną Teatru Dramatycznego w Warszawie. Artysta stworzył wiele niezapomnianych ról na dużym ekranie, które miały znaczenie również dla historii polskiego kina.

Pierwszą żoną Władysława Kowalskiego była aktorka Elżbieta Kępińska, lecz rozstali się. W 1970 roku na planie "Kolumbów" poznał on swoją drugą żonę - Monika SołubiankaMonikę Sołubiankę. W tym czasie ich drogi jeszcze rozeszły się, aby po kilku latach spotkać się ponownie. Władysław był już wtedy świeżo po rozstaniu z Elżbietą, zaś Monika po śmierci pierwszego męża została sama wraz z synem Maciejem. Kowalski zaopiekował się nimi. W 1981 roku para wzięła ślub. Mają wspólnie syna Kubę. W 2013 roku pedagog wraz z Kubą wsparł kampanię przeciw homofobii "Rodzice, odważcie się mówić", skierowanej do rodziców gejów i lesbijek. Artysta pozował razem ze swoim homoseksualnym synem na plakacie, gdzie widniał napis: "Syn nauczył mnie, jak ważne jest być sobą. Władysław, ojciec geja".