Facet wjeżdża samochodem do tunelu, sufit spada mu na głowę, film gotowy. Kino katastroficzne, kino survivalowe, kino podnoszące na duchu - znamy. Można jednak obstawiać w ciemno, że koreańska wersja klasycznego hollywoodzkiego schematu nie będzie rutynowym odbębnianiem roboty. "Tunel" Seong-hoona Kima dzieli polski tytuł z 90-sowym thrillerem, w którym analogiczna sytuacja wyjściowa służyła za pretekst, by Sylvester Stallone mógł malowniczo ponapinać muskuły. Tu zamiast popisów krzepy mamy grozę sytuacji: zarówno fizyczną, jak i moralną, a wymyślność okoliczności odczarowana zostaje przejawami kolejnych życiowych absurdów.
Zaczyna się klasycznie, sceną tankowania na stacji benzynowej, która ma wprowadzić nas w sytuację: oto bohater, oto jego trzy właściwości (żonaty i dzieciaty, niecierpliwy, ambitny), oto inwentarz rzeczy, które ma przy sobie (dwie butelki z wodą, tort urodzinowy, telefon). Pole do pojedynku człowieka z materią przygotowane. Niewygodne położenie okaże się testem siły woli oraz charakteru. Przysypanego tonami gruzu Jeong-soo (Jung-woo Ha) czeka bowiem walka o życie, w której decydujące będą z jednej strony jego przymioty, a z drugiej - znajdujące się w zasięgu ręki przedmioty.
Kim bawi się fizycznym, klaustrofobicznym aspektem sytuacji, filmując bohatera w ciasnych kadrach, każąc Ha kurczyć się, wyginać i czołgać w coraz to mniej wygodnych pozycjach. Celny jest zwłaszcza pomysł na wykorzystanie samochodowej lampki: Jeong-soo musi oszczędzać prąd, więc po każdej kolejnej perypetii gasi światełko, jakby spuszczał kurtynę, oznajmiając koniec następnego rozdziału swojej historii. Reżyser zarazem oddaje tu dramatyzm położenia bohatera, jak i nadaje opowieści charakterystyczny rytm. Każdy z tych rozdziałów niesie zresztą nowe wyzwanie - zupełnie jakby Kim sprawdzał, czego jeszcze można pozbawić bohatera i jaką twarz pokaże ten, przyparty do muru. Przypomina to ćwiczenie w buddyjskim "puszczaniu": życie mężczyzny niby zależy od gadżetów w rodzaju smartfona, ale ceną jego człowieczeństwa będzie raczej zdolność zrezygnowania z nielicznych materialistycznych przywilejów.
Od pytań o psikusy losu - co, gdyby bohater nie zgarnął butelek na stacji benzynowej? - gładko przechodzimy do poważnych dylematów. Czy uwięziony pod tonami gruzu podzieliłbyś się skromniutkim zapasem wody z potrzebującymi? Z kobietą może tak - a z psem? Co jest prawdziwą cnotą, a co zaledwie pozą? Znamienne: kiedy Jeong-soo spotyka towarzyszkę niedoli, nieszczęśnicy przedstawiają się sobie niczym rasowi niewolnicy posad. On zaznacza, że pracuje dla Kia Motors, ona z kolei manifestuje chęć zdążenia na szkolenie nowych pracowników biura. Katastroficzny kontekst oczywiście wydobywa absurd takiego brand identification i ustanawia właściwą hierarchię priorytetów: gdzie empatia, a gdzie tabelka przychodów. Celna obserwacja na temat tego, jak konstruujemy swoje tożsamości, spotyka się tu z dyskretną krytyką korporacyjnego społeczeństwa.
Krytyki jest zresztą więcej. Kim prowadzi bowiem narrację dwutorowo. Równolegle ze zmaganiami Jeong-soo oglądamy reagujący na katastrofę świat zewnętrzny: czekającą z nadzieją żonę, pracującą zawzięcie ekipę ratunkową, medialny cyrk rozkręcony wokół katastrofy. Jest tu trochę sztampowej waty fabularnej, która niepotrzebnie wydłuża film: a to bezczynne kręcenie się po obozie ratowników, a to płaczliwe rozmowy telefoniczne z żoną. Doona Bae w roli Se-hyeon, partnerki bohatera, ma tu co grać, ale wydaje się, że reżysera interesuje bardziej satyryczny niż tragiczny wymiar sytuacji. Dziennikarze w pędzie za gorącym nagłówkiem utrudniają więc pracę ratownikom, a pani minister spienięża propagandowy potencjał sytuacji, głosząc z telewizora, że Jeong-soo jest niczym "członek rodziny". Trochę to śmieszne, a trochę straszne: koniec końców biznesowe układy okazują się przecież ważniejsze niż życie jednostki.
W "Tunelu" indywidualne spotyka się bowiem z uniwersalnym: film o facecie przywalonym kupą gruzu mówi o osobistej walce bohatera, ale zarazem kreśli szerszy, społeczny - czy po prostu: humanistyczny - kontekst. Kim oczywiście opowiada się tu za ludzkimi odruchami i staje po stronie jednostki. Nawet jeśli nie szczędzi razów samym ratownikom, pokazując ich jako slapstickowo niekompetentnych - to właśnie w ich szeregach znajduje nosiciela swojego przesłania. Kierujący ekipą Dae-kyeong (Dal-su Oh) to przecież nasz człowiek: przegoni dziennikarzy, podniesie na duchu przysypanego, publicznie przeciwstawi się zwierzchnikowi. Mniejsza o to, że oprócz szlachetnych odruchów ma też skłonność do niezręcznych wpadek - taki już bagaż człowieczeństwa. Grunt, że jest światełko w tunelu.
Zaczyna się klasycznie, sceną tankowania na stacji benzynowej, która ma wprowadzić nas w sytuację: oto bohater, oto jego trzy właściwości (żonaty i dzieciaty, niecierpliwy, ambitny), oto inwentarz rzeczy, które ma przy sobie (dwie butelki z wodą, tort urodzinowy, telefon). Pole do pojedynku człowieka z materią przygotowane. Niewygodne położenie okaże się testem siły woli oraz charakteru. Przysypanego tonami gruzu Jeong-soo (Jung-woo Ha) czeka bowiem walka o życie, w której decydujące będą z jednej strony jego przymioty, a z drugiej - znajdujące się w zasięgu ręki przedmioty.
Kim bawi się fizycznym, klaustrofobicznym aspektem sytuacji, filmując bohatera w ciasnych kadrach, każąc Ha kurczyć się, wyginać i czołgać w coraz to mniej wygodnych pozycjach. Celny jest zwłaszcza pomysł na wykorzystanie samochodowej lampki: Jeong-soo musi oszczędzać prąd, więc po każdej kolejnej perypetii gasi światełko, jakby spuszczał kurtynę, oznajmiając koniec następnego rozdziału swojej historii. Reżyser zarazem oddaje tu dramatyzm położenia bohatera, jak i nadaje opowieści charakterystyczny rytm. Każdy z tych rozdziałów niesie zresztą nowe wyzwanie - zupełnie jakby Kim sprawdzał, czego jeszcze można pozbawić bohatera i jaką twarz pokaże ten, przyparty do muru. Przypomina to ćwiczenie w buddyjskim "puszczaniu": życie mężczyzny niby zależy od gadżetów w rodzaju smartfona, ale ceną jego człowieczeństwa będzie raczej zdolność zrezygnowania z nielicznych materialistycznych przywilejów.
Od pytań o psikusy losu - co, gdyby bohater nie zgarnął butelek na stacji benzynowej? - gładko przechodzimy do poważnych dylematów. Czy uwięziony pod tonami gruzu podzieliłbyś się skromniutkim zapasem wody z potrzebującymi? Z kobietą może tak - a z psem? Co jest prawdziwą cnotą, a co zaledwie pozą? Znamienne: kiedy Jeong-soo spotyka towarzyszkę niedoli, nieszczęśnicy przedstawiają się sobie niczym rasowi niewolnicy posad. On zaznacza, że pracuje dla Kia Motors, ona z kolei manifestuje chęć zdążenia na szkolenie nowych pracowników biura. Katastroficzny kontekst oczywiście wydobywa absurd takiego brand identification i ustanawia właściwą hierarchię priorytetów: gdzie empatia, a gdzie tabelka przychodów. Celna obserwacja na temat tego, jak konstruujemy swoje tożsamości, spotyka się tu z dyskretną krytyką korporacyjnego społeczeństwa.
Krytyki jest zresztą więcej. Kim prowadzi bowiem narrację dwutorowo. Równolegle ze zmaganiami Jeong-soo oglądamy reagujący na katastrofę świat zewnętrzny: czekającą z nadzieją żonę, pracującą zawzięcie ekipę ratunkową, medialny cyrk rozkręcony wokół katastrofy. Jest tu trochę sztampowej waty fabularnej, która niepotrzebnie wydłuża film: a to bezczynne kręcenie się po obozie ratowników, a to płaczliwe rozmowy telefoniczne z żoną. Doona Bae w roli Se-hyeon, partnerki bohatera, ma tu co grać, ale wydaje się, że reżysera interesuje bardziej satyryczny niż tragiczny wymiar sytuacji. Dziennikarze w pędzie za gorącym nagłówkiem utrudniają więc pracę ratownikom, a pani minister spienięża propagandowy potencjał sytuacji, głosząc z telewizora, że Jeong-soo jest niczym "członek rodziny". Trochę to śmieszne, a trochę straszne: koniec końców biznesowe układy okazują się przecież ważniejsze niż życie jednostki.
W "Tunelu" indywidualne spotyka się bowiem z uniwersalnym: film o facecie przywalonym kupą gruzu mówi o osobistej walce bohatera, ale zarazem kreśli szerszy, społeczny - czy po prostu: humanistyczny - kontekst. Kim oczywiście opowiada się tu za ludzkimi odruchami i staje po stronie jednostki. Nawet jeśli nie szczędzi razów samym ratownikom, pokazując ich jako slapstickowo niekompetentnych - to właśnie w ich szeregach znajduje nosiciela swojego przesłania. Kierujący ekipą Dae-kyeong (Dal-su Oh) to przecież nasz człowiek: przegoni dziennikarzy, podniesie na duchu przysypanego, publicznie przeciwstawi się zwierzchnikowi. Mniejsza o to, że oprócz szlachetnych odruchów ma też skłonność do niezręcznych wpadek - taki już bagaż człowieczeństwa. Grunt, że jest światełko w tunelu.
Moja ocena:
6
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
