Recenzja wyd. DVD filmu

Odlot (1972)

"Superfly" Gordona Parksa Jr. często uchodzi na zagranicznych forach za film, który został przerośnięty przez własny soundtrack. Trudno się z tym nie zgodzić, gdyż (po "Sweet Sweetback's Baad Asssss Song") znów odnoszę wrażenie jakbym oglądał bardzo długi teledysk do, co jednak nie ulega wątpliwości, świetnie skomponowanej i niemalże nieustającej muzyki Curtisa Mayfielda. Jest to prawdę mówiąc jedna z najlepszych ścieżek dźwiękowych z jakimi miałem przyjemność się zetknąć i jeśli chodzi o nurt blaxploitation - Isaac Hayes i jego "Shaft" natrafiają tu na poważnego rywala. Muzyki dopełniają dobre zdjęcia oraz bardzo dobre i świetnie zmontowane "still-shoty" autorstwa Gordona Parksa. Historia Priesta (Ron O'Neal), zarobionego dealera koki jest dość prosta i przypomina nieco właśnie tę, którą opowiedziano w nakręconym trzy dekady później "Blow". Priest pragnie odpoczynku ale jak zwykle w takich momentach palce świerzbią do wykonania tego ostatniego, "wielkiego" numeru. Gra toczy się tutaj o wysoką stawkę a za sznurki kokainowego światka pociąga tajemniczy "ktoś" z kim, prędzej czy później, Priest będzie się musiał spotkać. Mam nadzieję, że nie zdradzę zbyt wiele, ale motyw ten wydaje się być wykorzystany w nakręconej rok później "Sile Magnum" Teda Posta. Po seansie z "Superfly" zacząłęm się dziwić, że nigdzie nie natrafiłem przypadkiem choćby na jedno słówko o tym filmie. Brak komentarzy na Filmwebie, minimum ocen.. Czyżby był to film-widmo dla polskich kinomanów? Jest to dla mnie o tyle zaskakujące, że film ten stawia realne zagrożenie, tak popularnemu we wszystkich już kręgach, "Shaftowi". Jest to jednak historia "ciemnej strony", dlatego pokusiłem się w tytule o stwierdzenie, że gdyby na produkcję przeznaczono większy budżet i zaangażowano lepszych aktorów, śmiało mogłaby to być pozycja stawiana tuż obok produkcji Martina Scorsese. Jest jednak jeden "szkopuł".. Film, choć zaliczany do nurtu blaxploitation, w rzeczywistości nie posiada elementów tak podstawowych by móc oprócz przedrostka "blax" dodać człon "xploitation". Brak bowiem w tym filmie brutalnych i krwawych scen, przemoc praktycznie w ogóle jest tu znikoma - a przynajmniej w takim natężeniu do jakiego przywykliśmy. Brak też nagości oraz spływającego z ekranu seksu. Przedstawiona jest jedna scena miłosna, ale jest ona na tyle seksowna, że odnosi się wrażenie, że zamysłem reżysera było nakręcenie, co prawda wulgarnej w dialogach, lecz jeszcze łagodniejszej wizualnie i bardziej 'hollywoodzkiej' historii niż zrobił to ojciec. Ah, zapomniałem o tym wspomnieć wcześniej - Gordon Parks Jr. to oczywiście syn Gordona Parksa seniora, reżysera wspominanego superhitu z Richardem Roundtree. Na zakonczenie chciałbym dodać pewną ciekawostkę. Wydać się nią może scena w knajpie, kiedy Priest oczekując gości, zostaje zaczepiony przez kilku czarnych mężczyzn próbujących wyłudzić od niego trochę grosza na "szczytny cel". Tym celem ma być stworzenie i utrzymanie organizacji, która wspierałaby czarną ludność i dbała o jej dobra w świecie rządzonym przez białych. Priest odprawia ich z kwitkiem radząc by lepiej zebrali ludzi i kupili broń a wtedy z przyjemnością dołączy do ich armii by skopać trochę białych tyłków, zamiast siedzieć i śpiewać wyzwoleńcze pieśni. Dlaczego wspomniałem, że to ciekawostka? Pierwszy film gatunku blaxploitation, który zresztą jedynie o włos wyprzedził "Shafta", jest "Sweet Sweetback's Baad Asssss Song". To film, który został okrzyknięty taką właśnie pieśnią wyzwoleńczą Afroamerykanów i swą fabułą nawiązuje do słynnej organizacji Czarnych Panter. Sądzę, że Parks wyraził w ten sposób swe odmienne zdanie na temat sposobu w jaki powinna przebiegać ewentualna rewolucja lub była to po prostu złośliwa aluzja.. "Superfly" jest zdecydowanie wart poświęcenia 90 minut swojego czasu a dla fanów dobrej muzyki i kokainowych opowieści będzie to na prawdę dobrze spędzone 90 minut. Zdecydowanie polecam.