Recenzja filmu

Prestiż (2006)

1.Obietnica Każda sztuczka składa się z trzech części. Pierwsza z nich to obietnica, kiedy artysta pokazuje nam coś zwyczajnego i niepozornego. Zwłaszcza to drugie określenie pasuje do filmu Christophera Nolana. Pomimo wielkich nazwisk w obsadzie (Bale, Jackman, Caine, Johansson, Bowie), utalentowanego reżysera, faktu ekranizacji znanej powieści, "Prestiż" przemknął przez kina, znajdując się w cieniu "Pachnidła". Czy zasłużenie? 2. Zwrot Czas na samą sztuczkę, a tym przypadku film. "Prestiż" opowiada historię dwóch iluzjonistów, którzy zaciekle walczą o miano najlepszego. Z czasem ich rywalizacja schodzi na dalszy plan, zastąpiona przez obsesyjną chęć pokonania rywala. Angier (Hugh Jackman) oraz Borden (Christian Bale) już od samego początku nie darzą się sympatią, jednakże są w stanie znosić swoją obecność. Sytuacja zmienia się diametralnie, gdy z powodu ambicji Bordena (to bardzo prawdopodobny, choć nie pewny powód) ginie ukochana Angiera. Od tego momentu zaczyna się walka, w której wszelkie chwyty są dozwolone, a psucie przedstawień konkurenta to najdelikatniejszy z nich. Pierwsze, co rzuca się w oczy po rozpoczęciu projekcji, to piękne ujęcia. Każdy kadr jest cudowny i dopieszczony, co w przypadku filmu o iluzjonistach, gdzie każdy szczegół jest ważny, nie powinno dziwić. Tak jest aż do końca, co pokazuje, że Nolan bardzo poważnie podszedł do wyzwania, jakim było przeniesienie "Prestiżu" na duży ekran. Podobnie rzecz ma się z kostiumami, efektami specjalnymi, nastrojową muzyką - wszystko jest takie, jak być powinno. Jednakże najmocniejszą stroną filmu jest fabuła przedstawiająca starcie dwóch osobowości. Bale i Jackman w głównych rolach nie tylko nie zawodzą, ale też wydają się wręcz idealni. Pierwszy - jako lubiący ryzyko, ale niepotrafiący sprzedać swych sztuczek artysta, drugi zaś, mistrz prezencji, pozbawiony jednak tak dużego talentu jak rywal. Bardzo przekonująco wypada również Michael Caine jako przyjaciel Angiera, całkiem nieźle za ozdóbkę służy Scarlett Johansson. Oglądając film, nie mogłem się jednak pozbyć wrażenia, że jej rola jest robiona trochę na siłę. Inni, nawet nie eksponowani, aktorzy grają tak, jak trzeba, a scenariusz im tego nie utrudnia. Zamykając moje wrażenia z fabuły, nie mogę nie wspomnieć, że jest ona poprowadzona rewelacyjnie. Częste zwroty akcji nie pozwalają na nudę. Reżyser często myli tropy i do końca nie pozwala na przewidzenie rozwiązania akcji. Ja sam w trakcie oglądania miałem kilka koncepcji zakończenia i za każdym razem wydawało mi się, że "Prestiż" musi skończyć się w ten, a nie inny sposób... Pomimo tego i tak zostałem zaskoczony. 3. Prestiż "Pachnidło" i "Prestiż" pojawiły się u nas na wielkim ekranie mniej więcej w tym samym czasie, co bardzo niekorzystnie wpłynęło na popularność tego drugiego. Niezasłużenie, zdecydowanie niezasłużenie! Po zobaczeniu obu tych obrazów w przeciągu kilku dni jedyne, co mogę zrobić, to żałować, że dystrybutorzy tak niefortunnie wybrali terminy. Bo nie obejrzenie filmu Christophera Nolana to strata czegoś więcej niż tylko dobrego obrazu o ludzkiej obsesji i zawiści. Trzeba zobaczyć koniecznie, bo rzadko zdarza się, aby reżyser tak dobrze podążył ścieżką oddzielającą film efektowny od efekciarskiego.