Pomysł stanowi połowę sukcesu każdego filmu. Jak jednak pokazuje przykład "Syna Królowej Śniegu", nie wystarcza on, by stworzyć udane czy chociażby przyzwoite dzieło. Potrzebna jest konkretyzacja pierwotnego zamysłu, a następnie konsekwentna jego realizacja. Tego w obrazie Roberta Wichrowskiego zabrakło.
Punkt wyjścia "Syna Królowej Śniegu" nie jest zbyt oryginalny, za to bardzo skuteczny. To sięganie po baśniową formę, by w sugestywny emocjonalnie sposób opowiedzieć o okrutnych doświadczeniach, które wymykają się zrozumieniu. Tak robili Terry Gilliam w "Krainie traw", Benh Zeitlin w "Bestiach z południowych krain", Spike Jonze w "Gdzie mieszkają dzikie stwory", J.A. Bayona w "Siedmiu minutach po północy" i wielu innych twórców. Wichrowski i współscenarzysta Paweł Sala mieli więc z czego czerpać inspiracje. Niestety, poprzestali wyłącznie na pomyśle baśniowej formy, bez zastanowienia się, dlaczego chcą z niej skorzystać i co zamierzają w ten sposób osiągnąć.
Podczas seansu "Syna Królowej Śniegu" widz szybko się orientuje, że Marcin (Maciej Bożek) – dziecięcy bohater filmu – może i jest uwzględniony w tytule, ale jego rola w opowieści jest marginalna. Twórcy poświęcają mu równie mało czasu, co jego matka, Anna (Michalina Olszańska). To nie jego oczami spoglądamy na świat. Pełni on w filmie funkcję przedmiotową. Jest wyłącznie katalizatorem toksycznych emocji Anny. Ta z kolei jest topornie ciosanym stereotypem wyrodnej matki. Zdaje się być zła tylko dlatego, że jest młoda, ładna i sfrustrowana. Jej zachowanie nie ma nawet pozorów prawdziwości. Bliżej mu do mechanicznej ekranizacji podręcznika psychopatii: twórcy prezentują kolejne punkty z długiej listy objawów, bez próby zrozumienia, co znaczą one w tym konkretnym przypadku.
Forma baśniowej przypowieści, którą inni filmowcy wykorzystywali, by pomóc zrozumieć widzom mroczne aspekty świata i ludzkiej natury, tu są jedynie estetycznym dodatkiem. Ani reżyser, ani scenarzysta nie próbują nawet wniknąć w głąb motywacji bohaterów. Co gorsza, nie potrafią też w przekonujący sposób zaprezentować podstawowych mechanizmów; choćby tego, w jaki sposób bohaterka była w stanie owinąć sobie wokół palca dwóch mężczyzn. Niczym wszystko inne w tym filmie - to się po prostu dzieje, samo z siebie, bez jakiejkolwiek refleksji ze strony reżysera.
Ta twórcza nieudolność najbardziej niekorzystnie odbija się na grze aktorskiej Michaliny Olszańskiej. Jest w filmie kilka scen, w których widać, że bardzo stara się ona nadać głębię swojej postaci. Tyle tylko, że wypada to groteskowo i sztucznie. Ale jak może być inaczej, skoro najwyraźniej tylko aktorkę interesowało, by młoda matka była kimś więcej niż byle zdemoralizowaną jednostką, której poświęci się dwie minuty w wieczornych informacjach, serwując widzom frazesy i przykuwające uwagę etykietki.
Miałkość intelektualną i emocjonalną do pewnego stopnia kompensują przyjemne dla oka i ucha zdjęcia oraz muzyka. Nie sądzę jednak, by znalazło się zbyt wielu widzów, których to zadowoli.
Punkt wyjścia "Syna Królowej Śniegu" nie jest zbyt oryginalny, za to bardzo skuteczny. To sięganie po baśniową formę, by w sugestywny emocjonalnie sposób opowiedzieć o okrutnych doświadczeniach, które wymykają się zrozumieniu. Tak robili Terry Gilliam w "Krainie traw", Benh Zeitlin w "Bestiach z południowych krain", Spike Jonze w "Gdzie mieszkają dzikie stwory", J.A. Bayona w "Siedmiu minutach po północy" i wielu innych twórców. Wichrowski i współscenarzysta Paweł Sala mieli więc z czego czerpać inspiracje. Niestety, poprzestali wyłącznie na pomyśle baśniowej formy, bez zastanowienia się, dlaczego chcą z niej skorzystać i co zamierzają w ten sposób osiągnąć.
Podczas seansu "Syna Królowej Śniegu" widz szybko się orientuje, że Marcin (Maciej Bożek) – dziecięcy bohater filmu – może i jest uwzględniony w tytule, ale jego rola w opowieści jest marginalna. Twórcy poświęcają mu równie mało czasu, co jego matka, Anna (Michalina Olszańska). To nie jego oczami spoglądamy na świat. Pełni on w filmie funkcję przedmiotową. Jest wyłącznie katalizatorem toksycznych emocji Anny. Ta z kolei jest topornie ciosanym stereotypem wyrodnej matki. Zdaje się być zła tylko dlatego, że jest młoda, ładna i sfrustrowana. Jej zachowanie nie ma nawet pozorów prawdziwości. Bliżej mu do mechanicznej ekranizacji podręcznika psychopatii: twórcy prezentują kolejne punkty z długiej listy objawów, bez próby zrozumienia, co znaczą one w tym konkretnym przypadku.
Forma baśniowej przypowieści, którą inni filmowcy wykorzystywali, by pomóc zrozumieć widzom mroczne aspekty świata i ludzkiej natury, tu są jedynie estetycznym dodatkiem. Ani reżyser, ani scenarzysta nie próbują nawet wniknąć w głąb motywacji bohaterów. Co gorsza, nie potrafią też w przekonujący sposób zaprezentować podstawowych mechanizmów; choćby tego, w jaki sposób bohaterka była w stanie owinąć sobie wokół palca dwóch mężczyzn. Niczym wszystko inne w tym filmie - to się po prostu dzieje, samo z siebie, bez jakiejkolwiek refleksji ze strony reżysera.
Ta twórcza nieudolność najbardziej niekorzystnie odbija się na grze aktorskiej Michaliny Olszańskiej. Jest w filmie kilka scen, w których widać, że bardzo stara się ona nadać głębię swojej postaci. Tyle tylko, że wypada to groteskowo i sztucznie. Ale jak może być inaczej, skoro najwyraźniej tylko aktorkę interesowało, by młoda matka była kimś więcej niż byle zdemoralizowaną jednostką, której poświęci się dwie minuty w wieczornych informacjach, serwując widzom frazesy i przykuwające uwagę etykietki.
Miałkość intelektualną i emocjonalną do pewnego stopnia kompensują przyjemne dla oka i ucha zdjęcia oraz muzyka. Nie sądzę jednak, by znalazło się zbyt wielu widzów, których to zadowoli.
Moja ocena:
4
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
