Recenzja serialu

Dexter (2006)

Sumienny pracownik laboratorium policyjnego za dnia, bezkompromisowy morderca w nocy. Człowiek bez uczuć. Bezwzględny. Kierujący się podszeptami swojego wewnętrznego JA, które nazywa Mrocznym Pasażerem. A jednak uwielbiany przez rzesze fanów. Dlaczego? Myślę, że kluczem do odpowiedzi na to pytanie jest fakt, że ta postać balansuje na granicy moralności. Trudno poddać Dextera  jednoznacznej ocenie. Przecież to morderca. No dobrze, tylko, że działa zgodnie z kodeksem, zabija tych gorszych od siebie, na swój sposób czyniąc świat piękniejszym. Morduje potwory, ale sam jest jednym z nich. Więc po której stronie go postawisz?

I właśnie na tej dwuznaczności opiera się fenomen serialu. Oglądając go, musisz się zastanowić, komu kibicujesz. Postać głównego bohatera jest właściwie jednym wielkim oksymoronem. Czarujący morderca? Brzmi dziwnie, ale taka jest prawda. Mimo mrocznych skłonności i braku uczuć wyższych, Dexter rozsiewa wokół siebie pozytywną aurę, co sprawia, że jest postacią bardzo lubianą przez otoczenie (a przynajmniej przez jego większą część). No i przyznajmy, że -  jak na zaciętego zabójcę - jest wybitnie przystojny.

Poza Dexterem w serialu jest wiele innych bohaterów. Każdy z nich jest inny. Debra – przyrodnia siostra Dextera, pozornie silna kobieta, bezwzględna policjantka, a wewnątrz mała, zagubiona w świecie dziewczynka poszukująca prawdziwej miłości i swojego księcia z bajki. Masuka – fenomen. Jego nieprzyzwoite – czasami wręcz niesmaczne – żarty czynią serial komedią i w najmniej spodziewanym momencie potrafią konkretnie rozbawić. Batista – emocjonalny Kubańczyk i najbardziej wrażliwa męska postać serialu. Doakes – największe zagrożenie dla Dextera – intuicja podpowiada mu, że to nie jest on tylko zwyczajnym technikiem laboratoryjnym, zauważa to, na co inni przymykają oko. I Rita –
przykrywka Dextera, kobieta-ideał, urocza, wzorowa pani domu, skrzywdzona przez
życie, starająca się poukładać wszystko od nowa i zapewnić bezpieczny byt swoim
dzieciom, w czym ma jej pomóc Dexter.

Każdy z nich jest zupełnie inny. W każdym z nich można odnaleźć jakąś cząstkę siebie. Oczywiście, co sezon mamy przypływ nowych bohaterów, którzy również są wyrazistymi postaciami. Razem tworzą wspaniały zespół, który czyni serial tak popularnym i przyjemnym w odbiorze. 

Za największą wadę, uważam to, że z sezonu na sezon Dexter staje się Supermanem, który z każdej opresji wyjdzie obronną ręką. Niektóre rozwiązania wydają się  przerysowane, ale nie jest to na tyle rażące, że zniechęciłoby mnie do obejrzenia kolejnego sezonu.

I teraz trochę zmienię temat. Pewnie większość z Was wie, że serial jest napisany na podstawie książki. Trudno ocenić, co jest lepsze, bo jest zbyt wiele różnic. Przezabawne dialogi, świetnie napisane, trzymająca w napięciu akcja – to łączy wersję książkową z telewizyjną. Bohaterowie są tacy sami, natomiast główne wątki i związane z nimi postaci są zupełnie inne, co nie znaczy, że gorsze. A może nawet lepsze? Cykl pięciu (jak dotychczas) książek, jest zdecydowanie godny polecenia.

Podsumowując, serial jest naprawdę ciekawy. Może nie należy do kina wysokich lotów, ale bardzo przyjemnie się go ogląda. Romans, humor, napięcie, dreszczyk emocji, chwile wzruszenia – "Dexter" to wszystko zapewnia. Niecodzienny bohater w codziennej rzeczywistości. Zdecydowanie warto poświęcić trochę swojego cennego czasu na prześledzenie jego historii.