Producenci lalek Barbie powinni poważnie przemyśleć strategię przyciągania swoich potencjalnych klientów, gdyż niestety dzisiaj średnia wieku dojrzewania dziewczynek na świecie nie rzadko wynosi 11 lat. Z tejże okazji bohaterki młodzieżowej komedii (romantycznej?) "Akwamaryna" zaczytują się w kolorowych pismach dla nastolatek wierząc w nie, niczym zakonnica w Matkę Boską i stosują się do każdych, nawet najbardziej niedorzecznych prawideł zawartych w pisemku, dziwiąc się potem, iż teoria nie rzadko wiele wspólnego ma z praktyką.
Krótko o fabule. 12-letnie Claire (Emma Roberts) i Hailey (JoJo), spędzają ostatnie wspólne wakacje na Florydzie. Czas nagli, ale nie zamierzają zrezygnować, z ostatniej szansy na poderwanie niezwykle przystojnego ratownika Raymonda (Jake McDorman), który oczywiście jest od nich nieco starszy.
Podczas sztormu znajdują w pobliskim basenie syrenę o imieniu Akwamaryna (Sara Paxton). Ta wyjaśnia, że uciekła od ojca, który chce zmusić ją do ślubu, z niekochanym syrenem. Syrenka bowiem za mąż chce wyjść z miłości. Wchodzi w pakt z ojcem, iż w ciągu trzech dni udowodni, że ktoś w świecie ludzi może ją pokochać. Jeśli tak się stanie, nie dojdzie do zaplanowanego ślubu. Claire i Hailey zamierzają jej pomóc, w zamian za spełnienie ważnego dlań życzenia. Wybór syrenki pada na... Raymonda!
Dziewczynki są oczywiście zszokowane wizją, utracenia tak przystojnego ciacha, ale zgadzają się pomóc Akwamarynie w tej operacji. Muszą jednak uważać. Za dnia i bez kontaktu z wodą ogon syrenki zamienia się w ludzkie nogi. Jednakże po zachodzie słońca Akwamaryna musi wrócić do wody. Na dodatek na horyzoncie knuje Cecilia (Arielle Kebbel) bardzo zainteresowana Raymondem.
No cóż... w zasadzie film Elizabeth Allen niczym nie różni się od obecnie przyjętej konwencji filmu wakacyjnego dla nastolatków. Mamy plaże, rozległy ocean, sztuczne ognie w świetle księżyca, promienie słońca i... syreni ogon.
Nie trudno się domyślić, że w tle wmieszano jeszcze kilka tradycyjnych smaczków, które wiemy, jak się zakończą. Claire boi się wody, dlatego też nie pływa jak inne dziewczyny (oczywiście w obliczu zagrożenia przyjaciółki, zacznie pokonywać swój strach), z kolei Hailey przeżywa konflikt z matką, która otrzymała poważną ofertę zawodową w Australii. To także oznacza, że będą musiały się przeprowadzić.
Od razu powiem, że nie przepadam za konwencją ww filmu, gdyż widywałem ją kilkunastokrotnie. Gdyby się nawet uprzeć, można by rzec, że scenariusza w "Akwamarynie" nie zatwierdzono, a całość to skrypt na zasadzie: "kopiuj-wklej" podrasowany drobnymi zmianami. Mimo wszystko, warto zostać do końca, bo mniej więcej w połowie, gdy dziewczyny przestają szpanować ciuchami i robić z siebie głupie blondynki, w scenariuszu zaczyna na poważnie kiełkować jakaś ambicja. Gdyby jeszcze rozsądniej to poprowadzić film mógłby okazać się naprawdę oryginalnym.
Na sam finał warto poczekać, bowiem po raz pierwszy w życiu spotkałem się z zachowaniem pozorów rzeczywistości w filmie, którego fabuła i klimat są iście bajkowe. To przeczy tradycyjnemu stereotypowi happy endów tego typu produkcji. Oczywiście takowego happy endu w "Akwamarynie" nie brakuje, jednak jest on niespotykany.
Pomimo, że to przeciętna produkcja, film dla trójki głównych bohaterów okazał się być przełomowy: Emma Roberts niedługo potem została zasypana ofertami, a w ubiegłym roku pojawiła się w czwartej odsłonie "Krzyku" Wesa Cravena; Jake McDorman wystąpił w "Szklanej pułapce 4.0", z kolei Sara Paxton pojawiła się na dużym ekranie w "Superhero" i "Ostatnim domu po lewej". Jedynie JoJo porzuciła aktorskie rzemiosło i sukcesywnie rozwija się w muzyce.
Wśród pokolenia "Hanny Montany" i morzu współczesnych produkcji dla nastolatków "Akwamaryna" może podzielić losy starych zapomnianych klasyków. Trudno, aby za 20 lat film z taką fabułą doczekał się miana kultowego wśród określonego grona odbiorców. Ale nie będę aż taki srogi. Poczekajmy, jakie pojawią się filmy o identycznej tematyce.
Krótko o fabule. 12-letnie Claire (Emma Roberts) i Hailey (JoJo), spędzają ostatnie wspólne wakacje na Florydzie. Czas nagli, ale nie zamierzają zrezygnować, z ostatniej szansy na poderwanie niezwykle przystojnego ratownika Raymonda (Jake McDorman), który oczywiście jest od nich nieco starszy.
Podczas sztormu znajdują w pobliskim basenie syrenę o imieniu Akwamaryna (Sara Paxton). Ta wyjaśnia, że uciekła od ojca, który chce zmusić ją do ślubu, z niekochanym syrenem. Syrenka bowiem za mąż chce wyjść z miłości. Wchodzi w pakt z ojcem, iż w ciągu trzech dni udowodni, że ktoś w świecie ludzi może ją pokochać. Jeśli tak się stanie, nie dojdzie do zaplanowanego ślubu. Claire i Hailey zamierzają jej pomóc, w zamian za spełnienie ważnego dlań życzenia. Wybór syrenki pada na... Raymonda!
Dziewczynki są oczywiście zszokowane wizją, utracenia tak przystojnego ciacha, ale zgadzają się pomóc Akwamarynie w tej operacji. Muszą jednak uważać. Za dnia i bez kontaktu z wodą ogon syrenki zamienia się w ludzkie nogi. Jednakże po zachodzie słońca Akwamaryna musi wrócić do wody. Na dodatek na horyzoncie knuje Cecilia (Arielle Kebbel) bardzo zainteresowana Raymondem.
No cóż... w zasadzie film Elizabeth Allen niczym nie różni się od obecnie przyjętej konwencji filmu wakacyjnego dla nastolatków. Mamy plaże, rozległy ocean, sztuczne ognie w świetle księżyca, promienie słońca i... syreni ogon.
Nie trudno się domyślić, że w tle wmieszano jeszcze kilka tradycyjnych smaczków, które wiemy, jak się zakończą. Claire boi się wody, dlatego też nie pływa jak inne dziewczyny (oczywiście w obliczu zagrożenia przyjaciółki, zacznie pokonywać swój strach), z kolei Hailey przeżywa konflikt z matką, która otrzymała poważną ofertę zawodową w Australii. To także oznacza, że będą musiały się przeprowadzić.
Od razu powiem, że nie przepadam za konwencją ww filmu, gdyż widywałem ją kilkunastokrotnie. Gdyby się nawet uprzeć, można by rzec, że scenariusza w "Akwamarynie" nie zatwierdzono, a całość to skrypt na zasadzie: "kopiuj-wklej" podrasowany drobnymi zmianami. Mimo wszystko, warto zostać do końca, bo mniej więcej w połowie, gdy dziewczyny przestają szpanować ciuchami i robić z siebie głupie blondynki, w scenariuszu zaczyna na poważnie kiełkować jakaś ambicja. Gdyby jeszcze rozsądniej to poprowadzić film mógłby okazać się naprawdę oryginalnym.
Na sam finał warto poczekać, bowiem po raz pierwszy w życiu spotkałem się z zachowaniem pozorów rzeczywistości w filmie, którego fabuła i klimat są iście bajkowe. To przeczy tradycyjnemu stereotypowi happy endów tego typu produkcji. Oczywiście takowego happy endu w "Akwamarynie" nie brakuje, jednak jest on niespotykany.
Pomimo, że to przeciętna produkcja, film dla trójki głównych bohaterów okazał się być przełomowy: Emma Roberts niedługo potem została zasypana ofertami, a w ubiegłym roku pojawiła się w czwartej odsłonie "Krzyku" Wesa Cravena; Jake McDorman wystąpił w "Szklanej pułapce 4.0", z kolei Sara Paxton pojawiła się na dużym ekranie w "Superhero" i "Ostatnim domu po lewej". Jedynie JoJo porzuciła aktorskie rzemiosło i sukcesywnie rozwija się w muzyce.
Wśród pokolenia "Hanny Montany" i morzu współczesnych produkcji dla nastolatków "Akwamaryna" może podzielić losy starych zapomnianych klasyków. Trudno, aby za 20 lat film z taką fabułą doczekał się miana kultowego wśród określonego grona odbiorców. Ale nie będę aż taki srogi. Poczekajmy, jakie pojawią się filmy o identycznej tematyce.
Moja ocena:
5
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
