Recenzja filmu

Chungking Express (1994)

Wong Kar Wai to niewątpliwie dla mnie osobiście niezwykły magik kina, mistrz kinowych poezji i twórca najpiękniejszych historii miłosnych. W 1994 roku przedstawił szerokiej publiczności film "Chungking Express". Ten melodramat został i zapewne zostanie zapamiętany przede wszystkim ze względu na ogólnoświatową i bardzo uniwersalną prawdę o samotności ludzi z wielkiego miasta, pomimo tego iż właściwa akcja dzieje się w Chinach.

"Chungking Express" został złożony z dwóch następujących po sobie nowel. W pierwszej poznajemy policjanta nr 223, który wspomina swoją miłość. Smutny i pozostawiony sam próbuje znaleźć towarzystwo. W barze przypadkiem trafia na kobietę, z którą wcześniej się minął podczas pościgu. Druga nowela opowiada historię innego policjanta, któremu także nie udaje się w miłości. Zakochuje się w nim dziewczyna z baru i przypadkiem zdobywa klucze do jego domu. Podczas jego nieobecności wkrada się do mieszkania i bawi się, sprząta i porządkuje, a policjant przez długi czas niczego nie zauważa.

Już od pierwszych minut "Chungking Express" nie przypomina typowego melodramatu. Na początku mamy do czynienia z szybkim montażem, połączonym z bardzo dynamicznymi zdjęciami. Wygląda to tak, jakby operator biegł za bohaterem pierwszej historii przez zatłoczone miasto. Złudne spostrzeżenie, że nikt nie może być samotny, gdy tak wielu ludzi przebywa obok siebie, przewija się tu przez cały film, jednak szczególnie mocno zaznaczone jest w pierwszej krótszej noweli. Policjant nr 223 wspomina swoją miłość i poprzez puszkę ananasów zastanawia się nad tajemnicą przemijania. W przypływie rozpaczy i poczucia beznadziei mówi sobie, że zakocha się w pierwszej kobiecie która wejdzie do baru. Okazuje się nią ta sama kobieta, o którą otarł się wcześniej podczas pościgu. Jak sam mówi w monologu, gdy wspomina pościg "W chwili zbliżenia jesteśmy oddaleni od siebie o zaledwie ułamek centymetra, 55 godzin później zakocham się w tej kobiecie". Wong Kar Wai pokazuje, że fizyczna współobecność wielu ludzi właściwie nic nie znaczy, bo niby tak blisko, a jednocześnie tak daleko.

W drugiej opowieści jest także policjant, na początku zajęty przynoszeniem jedzenia swojej ukochanej, nie zauważa w ogóle młodej pracowniczki baru szybkiej obsługi. Ich dość częste spotkania polegają właściwie na wymianie uprzejmości. Dziewczyna zakochuje się w nim, ale nie potrafi jednak wyjawić mu swoich uczuć, ale poprzez ukryte wizyty w jego mieszkaniu żyje jego życiem. Policjant zaś wydaje się być krótkowzroczny i niczego nie zauważa. Tak żyją jakby razem, a jednak osobno. Te dwie nowele z pozoru całkiem odrębne, łączy ze sobą samotność, rozpamiętywanie przeszłości, niemożność porozumienia dwojga ludzi. Przez większą część filmu słyszymy wewnętrzne monologi głównych bohaterów. Mówią do siebie samych o swoich uczuciach, jednocześnie nie potrafiąc otworzyć się na innych. Wong Kar Wai przekonuje nas, że wielkomiejska "dżungla" i jej charakterystyka nie zabija uczuć w ludziach, ale utrudnia ich okazywanie i kontakt. Poprzez pierwszą część reżyser wprowadza widza do wielkiego miasta w sposób bardzo zdecydowany i dynamiczny, pozostawiając smutek i żal, później przedstawiając płynącą spokojniej, bardziej baśniową historię, która podnosi nas nieco na duchu.

Ogólnie rzecz ujmując, "Chungking Express" to przede wszystkim przepiękny miłosny obraz pełen emocji z mnóstwem różnych symboli i odniesień (m.in do następnych filmów). Występują oczywiście znane fanom chińskiego reżysera przeciwsłoneczne okulary, papierosy i piękna muzyka (m.in.stąd tytuł mojej recenzji). Jak już wspomniałem, dzieło Wonga Kar Waia jest bardzo uniwersalne i myślę, że każdy znajdzie w nim coś o sobie, a może także na przyszłość dla siebie.