Romana Polańskiego lubię zarówno jako reżysera, jak i aktora. Podoba mi się ten mrok, który czai się w jego filmach, ta tajemnica, poufność, a przede wszystkim, jakże interesująca, tematyka ludzkiej psychiki - skupienie się na jej działaniu, złożoności i skrajności. Choć "Lokator" nie jest tak dobrze kojarzony z nazwiskiem reżysera, jak "Dziecko Rosemary", "Pianista" czy "Chinatown" to, w mojej opinii, powinien wpisać się w historię kinematografii, jako thriller psychologiczny wszech czasów.
Film rozpoczyna się całkiem zwyczajnie. Polski emigrant, Trelkowski, w którego rolę (ku mojej wielkiej radości) wciela się sam Roman Polański, przybywa do paryskiej kamienicy w sprawie ogłoszenia o wynajem mieszkania. Okazuje się, że poprzednia lokatorka, niejaka Simone Choule, próbowała popełnić samobójstwo skacząc z okna i obecnie walczy o życie w szpitalu. Cudzoziemiec wprowadza się do pustego mieszkania, ale wkrótce okazuje się, że życie w tej niewielkiej społeczności uciążliwych sąsiadów nie jest wcale łatwe. Mnożą się skargi i donosy, a mieszkańcy mają pretensje o każdy, nawet najmniejszy hałas czy dźwięk. Nie dają Trelkowskiemu ani chwili spokoju.
Na tle tej wojny lokatorskiej obserwujemy przemianę głównego bohatera. Trelkowski z początku jest miły, uprzejmy i cierpliwy w stosunku do innych mieszkańców. Można go nawet określić mianem naiwnego, akceptuje każdą narzuconą mu wolę. Z czasem jednak sytuacja go przytłacza, a poczucie osaczenia powoduje, że staje się nieufny, nerwowy, gwałtowny i powoli zaczyna domyślać, co tak naprawdę było powodem samobójstwa Simone Choule.
Film jest adaptacją książki Rolanda Topora „Chimeryczny lokator”, a Polański okazał się być prawowitym właścicielem reżyserskiego krzesła. Po mistrzowsku buduje napięcie, a w kreowaniu specyficznego klimatu pomaga umiejętne operowanie kamerą oraz niepokojąca muzyka. Twórca doprowadza nas do punktu kulminacyjnego konsekwentnie i bez pośpiechu. Nie skupia się na wydarzeniach, ale na psychice głównego bohatera i granicach ludzkiego umysłu, za którymi czają się obłęd i szaleństwo. Ponadto mówi o braku tolerancji i akceptacji ze strony otoczenia, usilnym duszeniu indywidualizmu, manipulowaniu jednostką, a także samotności i bezsilności, które często są przyczyną buntu.
Klaustrofobia, schizofrenia, paranoja, mania prześladowcza. Jeżeli ktoś lubi takie klimaty, "Lokator" z pewnością spełni jego oczekiwania, ale myślę, że film, ze względu na swoją uniwersalną tematykę, przypadnie do gustu również pozostałym sympatykom dobrego kina.
Film rozpoczyna się całkiem zwyczajnie. Polski emigrant, Trelkowski, w którego rolę (ku mojej wielkiej radości) wciela się sam Roman Polański, przybywa do paryskiej kamienicy w sprawie ogłoszenia o wynajem mieszkania. Okazuje się, że poprzednia lokatorka, niejaka Simone Choule, próbowała popełnić samobójstwo skacząc z okna i obecnie walczy o życie w szpitalu. Cudzoziemiec wprowadza się do pustego mieszkania, ale wkrótce okazuje się, że życie w tej niewielkiej społeczności uciążliwych sąsiadów nie jest wcale łatwe. Mnożą się skargi i donosy, a mieszkańcy mają pretensje o każdy, nawet najmniejszy hałas czy dźwięk. Nie dają Trelkowskiemu ani chwili spokoju.
Na tle tej wojny lokatorskiej obserwujemy przemianę głównego bohatera. Trelkowski z początku jest miły, uprzejmy i cierpliwy w stosunku do innych mieszkańców. Można go nawet określić mianem naiwnego, akceptuje każdą narzuconą mu wolę. Z czasem jednak sytuacja go przytłacza, a poczucie osaczenia powoduje, że staje się nieufny, nerwowy, gwałtowny i powoli zaczyna domyślać, co tak naprawdę było powodem samobójstwa Simone Choule.
Film jest adaptacją książki Rolanda Topora „Chimeryczny lokator”, a Polański okazał się być prawowitym właścicielem reżyserskiego krzesła. Po mistrzowsku buduje napięcie, a w kreowaniu specyficznego klimatu pomaga umiejętne operowanie kamerą oraz niepokojąca muzyka. Twórca doprowadza nas do punktu kulminacyjnego konsekwentnie i bez pośpiechu. Nie skupia się na wydarzeniach, ale na psychice głównego bohatera i granicach ludzkiego umysłu, za którymi czają się obłęd i szaleństwo. Ponadto mówi o braku tolerancji i akceptacji ze strony otoczenia, usilnym duszeniu indywidualizmu, manipulowaniu jednostką, a także samotności i bezsilności, które często są przyczyną buntu.
Klaustrofobia, schizofrenia, paranoja, mania prześladowcza. Jeżeli ktoś lubi takie klimaty, "Lokator" z pewnością spełni jego oczekiwania, ale myślę, że film, ze względu na swoją uniwersalną tematykę, przypadnie do gustu również pozostałym sympatykom dobrego kina.
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
