Recenzja filmu

Mała Moskwa (2008)

Genezą tytułu filmu jest polskie miasto – Legnica, w którym swego czasu stacjonowały wojska radzieckie. Żołnierze wraz z rodzinami przyjeżdżali tłumnie do Polski, a to że potem bardzo niechętnie opuszczali nasz kraj, to zupełnie inna sprawa, chociaż wcale się im nie dziwię. Napór sołdatów był tak wielki, że wszyscy oni stanowili zdecydowany odsetek całej ludności zamieszkującej Legnicę, pewnie słusznie nazywaną właśnie Małą Moskwą. Na tym tle jesteśmy świadkami początków, a w dalszej kolejności kwitnącego romansu pomiędzy żoną jednego z oficerów radzieckich, a polskim żołnierzem. Jura - Dmitriy Ulyanov – jest lotnikiem i większość godzin spędza na ćwiczeniach w radzieckiej bazie wojskowej, dlatego też jego żona Wiera – Swietłana Chodczenkowa gros czasu spędza sama lub w towarzystwie żon innych wojskowych. Jak wiadomo, radziecki model rodziny spychał małżonkę do roli niższego wasala czekającego na ukochanego męża w zaciszu domowym, bez żadnych dyskusji, dlatego nic dziwnego, że podczas wieczorku tzw. "piosenki przyjaźni" (jakiej - wiadomo) wygrywa konkurs (z racji przepięknego i melodyjnego głosu) i poznaje Michała (Lesław Żurek) – polskiego żołnierza i muzyka, wręczającego jej laury zwycięstwa. Michał jest od początku zafascynowany głosem i urodą Rosjanki i, powiedzmy szczerze, sam traci dla niej głowę. Wiera początkowo jest oburzona "wylewnym zainteresowaniem" Michała jej osobą, ale czas, samotność, a do tego fascynacja polską muzyką i kulturą robią swoje. Film ma zabarwienie dramatu z nutą psychologii. Ale sam układ filmu wydaje się nietypowy, przez co ciekawy i z każdą oglądaną chwilą bardziej wciągający. Dla mnie osobiście dramaty psychologiczne nie są ulubionym gatunkiem i powiem szczerze, że unikam tego typu kina. Jednak w tym przypadku już od początku byłem zaciekawiony zarówno akcją, jak i grą aktorską. Nie twierdzę, że aktorzy wzbijali się na wyżyny swoich umiejętności, ale poziom zachowali całkiem przyzwoity. Może się wydawać, że gra jest trochę sztuczna, wymuszona, zachowania dziwne i nienaturalne, ale myślę, że taki właśnie był zamysł twórców filmu. Nie zapominajmy, że były to trudne czasy dla wszystkich, żołnierze wyobcowani, bez uczuć w pracy, maszyny do wykonywania rozkazów, a w domu mieli być normalni i kochający. Nie każda psychika zniesie taką huśtawkę nastrojów. Do tego dochodzi konflikt w Czechosłowacji i interwencja wojsk "sojuszniczych". Scenografia z kolei trochę mnie rozczarowała. Wydaje się nudna, przytłumiona i jakaś blada. Ma się wrażenie, że twórcy filmu strasznie poskąpili funduszy, ale to tylko moje subiektywne zdanie w tej materii. Na pewno film pozostawia sporo niedomówień. Ale nic dziwnego, jak pokazywała historia, tam gdzie Rosjanie maczali palce, nie ma nic pewnego i zagmatwanie goni zagmatwanie, a prawda musi przepychać się łokciami. Tu jest zupełnie podobnie. Na koniec wspomnę o jeszcze jednej sprawie. Widz może mieć wrażenie, że całość tematu jest strasznie oklepana – romans, zdradzony mąż, kochanek. I na tym koniec "oklepania". Reakcje, szczególnie zdradzonego męża i zdradzającej żony naprawdę ujmują za serce wzbudzając czasem sprzeczne uczucia, by w końcu... ups! Zachęcam do oglądania. Film wyjątkowo polecam wszystkim "dwójkom". Panowie, przełamcie się i sprawcie przyjemność kochanej osobie, wtapiając się wraz z nią w ten film. Na pewno nie pożałujecie i docenicie walory takiego kina. Może nawet zmienicie zdanie na temat "nudnych dramatów psychologicznych"?