Kino lat 40. reprezentują sentymentalne melodramaty, urocze musicale, propagandowe dzieła o tematyce wojennej i mroczne filmy noir ociekające przemocą, pesymizmem i upadkiem moralnym bohaterów. Jednym z najwybitniejszych dzieł tego nurtu filmowego jest "Podwójne ubezpieczenie" Billy'ego Wildera.
Walter Neff (Fred MacMurray) to agent ubezpieczeniowy. Pewnego dnia trafia do domu państwa Dietrichson, którym ma przedłużyć polisę na samochód. Elektryzująco piękna Phyllis (Barbara Stanwyck) od razu zwraca uwagę Waltera. Kobieta chce ubezpieczyć życie męża tak, by ten się o niczym nie dowiedział. Oczarowany żoną klienta Walter nie może o niej zapomnieć. Wraz z panią Dietrichson planuje morderstwo jej męża. Chcą jednak wykorzystać klauzulę w umowie zapewniającą podwójne odszkodowanie...
Zepsucie moralne, chciwość, przemoc, pesymizm, zabójczo piękna femme fatale, przestępcy mający prawo w poważaniu, mało rozgarnięci stróże prawa... Te wszystkie podstawowe cechy kina noir zostały tu zachowane. "Podwójne ubezpieczenie" to nie tylko rasowy kryminał. To uniwersalna opowieść o ludzkiej pysze, chciwości, dumie, pożądaniu, zazdrości i przekonaniu o własnej nieomylności i byciu ponad prawem. Te cechy sprawiły, że Phyllis i Walter wpadli. Musieli zostać w jakiś sposób ukarani. Ale w "Podwójnym ubezpieczeniu" to nie kara jest najważniejsza. Kara jest tutaj tylko przypieczętowaniem winy, która ciąży na bohaterach. Bardziej interesuje nas sama zbrodnia.
Oczywiście mamy też i wątek romantyczny. Phyllis jednak nie szuka miłości. Szuka partnera w zbrodni, bo sama nie jest zdolna popełnić morderstwa. Potrzebuje kogoś, kto zna się na ubezpieczeniach, kogoś, kto pomoże jej pokonać wszystkie biurowe procedury i udowodnić, że zgon Dietrichsona nastąpił w wyniku wypadku. Jej wyrachowanie nie zna granic. Ona i Walter trafiają jednak na godnego siebie przeciwnika - Bartona Keyesa (Edward G. Robinson), prywatnie przyjaciela Neffa, zawodowo najbardziej podejrzliwego pracownika biura ubezpieczeniowego. Gdy przez niego misterny plan kochanków zaczyna się sypać, ci zaczynają mieć do siebie coraz więcej pretensji. Kto jednak raz popełnił z kimś zbrodnie, jest z nim związany do końca życia...
Ciężka, gęsta od dymu papierosowego atmosfera, przeszywająca muzyka Miklósa Rózsy, nastrojowe zdjęcia... Jak niewiele potrzeba, by stworzyć odpowiedni klimat!
Scenariusz reżysera filmu, Billy'ego Wildera i twórcy powieści o słynnym Philipie Marlowe, Raymond Chandler, prowadzi nas przez meandry ludzkiej psychiki, ukazując ludzką obłudę i zakłamanie. Wilder i Chandler ukazują nam, jak zgubne skutki ma arogancja. Bonusowo masa smakowitych dialogów.
Nie byłabym sobą, gdybym nie wspomniała o aktorstwie. A w tym filmie jest ono wyborne. Barbara Stanwyck tworzy rolę życia wcielając się w Phyllis. Kreacje obłudnej pani Dietrichson weszła na stałe do kanonu kina noir, a sama aktorka otrzymała za nią nominację do Oscara (przegrała jednak z równie fenomenalną Ingrid Bergman za "Gasnący płomień"). Legenda filmu gangsterskiego, Edward G. Robinson, tym razem stoi po przeciwnej stronie prawa, niż zazwyczaj, nie umniejsza to jednak jego kunsztu. Ale największym zaskoczeniem jest chyba Fred MacMurray. Znany jako idiotycznie uśmiechnięty bohater komedii romantycznych w stylu "True Confession" aktor tworzy tu pierwszą tak złożoną rolę w swojej karierze, chociaż ciężko nie zauważyć, że do największych tuzów kina noir, vide Humphrey Bogart jeszcze mu daleko. Swój uśmieszek porzuci jeszcze tylko raz, również u Wildera, w "Garsonierze".
"Podwójne ubezpieczenie" to nie tylko genialny film noir. To kino absolutne, które każdy fan dobrego filmu zobaczyć powinien.
Walter Neff (Fred MacMurray) to agent ubezpieczeniowy. Pewnego dnia trafia do domu państwa Dietrichson, którym ma przedłużyć polisę na samochód. Elektryzująco piękna Phyllis (Barbara Stanwyck) od razu zwraca uwagę Waltera. Kobieta chce ubezpieczyć życie męża tak, by ten się o niczym nie dowiedział. Oczarowany żoną klienta Walter nie może o niej zapomnieć. Wraz z panią Dietrichson planuje morderstwo jej męża. Chcą jednak wykorzystać klauzulę w umowie zapewniającą podwójne odszkodowanie...
Zepsucie moralne, chciwość, przemoc, pesymizm, zabójczo piękna femme fatale, przestępcy mający prawo w poważaniu, mało rozgarnięci stróże prawa... Te wszystkie podstawowe cechy kina noir zostały tu zachowane. "Podwójne ubezpieczenie" to nie tylko rasowy kryminał. To uniwersalna opowieść o ludzkiej pysze, chciwości, dumie, pożądaniu, zazdrości i przekonaniu o własnej nieomylności i byciu ponad prawem. Te cechy sprawiły, że Phyllis i Walter wpadli. Musieli zostać w jakiś sposób ukarani. Ale w "Podwójnym ubezpieczeniu" to nie kara jest najważniejsza. Kara jest tutaj tylko przypieczętowaniem winy, która ciąży na bohaterach. Bardziej interesuje nas sama zbrodnia.
Oczywiście mamy też i wątek romantyczny. Phyllis jednak nie szuka miłości. Szuka partnera w zbrodni, bo sama nie jest zdolna popełnić morderstwa. Potrzebuje kogoś, kto zna się na ubezpieczeniach, kogoś, kto pomoże jej pokonać wszystkie biurowe procedury i udowodnić, że zgon Dietrichsona nastąpił w wyniku wypadku. Jej wyrachowanie nie zna granic. Ona i Walter trafiają jednak na godnego siebie przeciwnika - Bartona Keyesa (Edward G. Robinson), prywatnie przyjaciela Neffa, zawodowo najbardziej podejrzliwego pracownika biura ubezpieczeniowego. Gdy przez niego misterny plan kochanków zaczyna się sypać, ci zaczynają mieć do siebie coraz więcej pretensji. Kto jednak raz popełnił z kimś zbrodnie, jest z nim związany do końca życia...
Ciężka, gęsta od dymu papierosowego atmosfera, przeszywająca muzyka Miklósa Rózsy, nastrojowe zdjęcia... Jak niewiele potrzeba, by stworzyć odpowiedni klimat!
Scenariusz reżysera filmu, Billy'ego Wildera i twórcy powieści o słynnym Philipie Marlowe, Raymond Chandler, prowadzi nas przez meandry ludzkiej psychiki, ukazując ludzką obłudę i zakłamanie. Wilder i Chandler ukazują nam, jak zgubne skutki ma arogancja. Bonusowo masa smakowitych dialogów.
Nie byłabym sobą, gdybym nie wspomniała o aktorstwie. A w tym filmie jest ono wyborne. Barbara Stanwyck tworzy rolę życia wcielając się w Phyllis. Kreacje obłudnej pani Dietrichson weszła na stałe do kanonu kina noir, a sama aktorka otrzymała za nią nominację do Oscara (przegrała jednak z równie fenomenalną Ingrid Bergman za "Gasnący płomień"). Legenda filmu gangsterskiego, Edward G. Robinson, tym razem stoi po przeciwnej stronie prawa, niż zazwyczaj, nie umniejsza to jednak jego kunsztu. Ale największym zaskoczeniem jest chyba Fred MacMurray. Znany jako idiotycznie uśmiechnięty bohater komedii romantycznych w stylu "True Confession" aktor tworzy tu pierwszą tak złożoną rolę w swojej karierze, chociaż ciężko nie zauważyć, że do największych tuzów kina noir, vide Humphrey Bogart jeszcze mu daleko. Swój uśmieszek porzuci jeszcze tylko raz, również u Wildera, w "Garsonierze".
"Podwójne ubezpieczenie" to nie tylko genialny film noir. To kino absolutne, które każdy fan dobrego filmu zobaczyć powinien.
Moja ocena:
10
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Podwójne ubezpieczenie (1944)
Głęboka czerńW pierwszej połowie lat 40. Billy Wilder i Raymond Chandler połączyli swe siły, aby stworzyć jeden z... czytaj więcej
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
