Recenzja filmu

Pusher III - Jestem aniołem śmierci (2005)

Ostatnia część trylogii Nicolasa Windinga Refna przedstawia dzień z życia bossa narkotykowego, pochodzeniaserbskiego. Jest to postać, którą reżyser przybliża nam już w pierwszej części z 1996 roku. Milo jest już nieco starzejącym się gangsterem, uczęszczającym na spotkania dla anonimowych narkomanów. Ponadto w przeciągu jednej doby musi zadbać o organizację przyjęcia urodzinowego swojej córki oraz uporać sięz kłopotami, które zgotowało mu "nowe pokolenie" w branży narkotykowej.

Podobnie jak w dwóch poprzednich częściach największymi atutami filmu jest realizm, logika, autentyczność ikonsekwencja. W moim odczuciu określenia te bez wątpienia najlepiej oddają charakter i styl dzieła Refna.

Jedną z barw, do której reżyser przyłożył szczególną wagę podczas "malowania" swojego realistycznego i przejmującego obrazu, była praca kamery. "Niespokojne" zdjęcia idące w parze z długimi ujęciami były podobne do stylu, który zaprezentował Gaspar Noe w "Nieodwracalne" z 2002 roku. W dziele Nicolasa Windinga Refna taka metoda filmowania w umiejętny sposób podkreślała surową atmosferę opowieści oraz oddawała stan ducha bohaterów.

W trzeciej części tworzeniu owego realizmu służy również ciekawie ukazana wielokulturowość. Posługiwanie się przez bohaterów wieloma językami (w tym i przez dużą część filmu, polskim) wraz z bardzodobrymi dialogami stawia solidny fundament do budowania autentycznych postaci przez aktorów. Co ciekawe, znalazło się wśród nich wielu amatorów. Jednak ewentualne zarzucanie komuś z obsady,kiepskiejgry byłoby zupełnie niepotrzebnym doszukiwaniem się minusów. Skupiając się na postaciach i aktorstwie, absolutnie należy docenić świetnego Zlatko Burica w roli głównej. W pierwszym "Pusherze" dostaliśmy niewielką dawkę Milo, w drugim pojawił się tylko w jednej scenie. Dopieroostatni film pozwala nam w pełni zgłębić tę bez wątpienia barwną postać, która przyciąga uwagę widza na niemal100 minut seansu.

Wyżej wymieniona konwencja jest charakterystyczna dla całej trylogii Refna. Postaci z drugiego planu w jednejczęści są bohaterami głównymi w innej. Poza sposobem przedstawienia Milo, mamy również postać Tonny'ego(Mads Mikkelsen). Mianowicie jest on głównym bohaterem w drugiej części, a postacią drugoplanową wpierwszej. Również podobny sposób "dawkowania" postaci towarzyszy Kusse-Kurtowi (Kurt Nielsen). To istotnybohater drugiego planu w "Krew na rękach", a w "Jestem aniołem śmierci" pojawia się tylko na 5 minut.

Pod kątem omawiania trylogii jako całości, chciałbym jeszcze wspomnieć o zauważonej i docenionej przezpublikę, przedstawionej w trzech filmach, hierarchii przestępczego półświatka oraz odniesień do klasyki kinagangsterskiego.
Chodzi tutaj konkretnie o poszczególnych, głównych bohaterów każdej pojedynczej części. Zaczynając odsamego dołu owej hierarchii, mamy wspomnianego już Tonny'ego - główną postać z drugiej części.

Był on jednym z wielu tzw. "chłopców na posyłki", niewiele znaczącym w całej strukturze kopenhaskiego handlunarkotykami. Poziom wyżej stał jego przyjaciel i główny bohater z pierwszej części - Frank (Kim Bodnia). Obracał większymikwotami pieniędzy, brał udział w poważnych "dealach", miał już wypracowaną reputację. Na samym szczycie zaśstał baron narkotykowy w całej Kopenhadze - Milo. W moim odczuciu można to odczytywać jako duński hołd złożony Martinowi Scorsesemu i jego gangsterskiemudorobkowi ("Ulice Nędzy", "Chłopcy z ferajny", "Kasyno").

Podsumowując, największą zaletą i znakiem firmowym zarówno ostatniej części, jak i całej filmowej trylogii"Pushera" jest to, że nie jest filmowa - wszystkie trzy obrazy są bardzo oszczędne i subtelne wformę oraz w fabułę. Nicolas Winding Refn, stawiając przede wszystkim na realizm, nie idzie z widzem na kompromis,tworząc tym samym jedno z największych dzieł współczesnego kina europejskiego.