Recenzja filmu

The Wall (2017)

Widząc John Cena, znanego mi z udawanych walk na ringu, jakichś pranków i pracy w show biznesie, bałem się, że za dużo od siebie wniesie do tego filmu i go zmieni na swoich warunkach. "The Wall" wielkim przebojem na pewno nie będzie; nie usłyszymy o nim na polskiej scenie kinowej mimo internetowej sławy Ceny, ale na szczęście jego humor został zamknięty jedynie we własnej osobie i nie udzielał się innym. A co z udawaniem? Dostaliśmy film o parze snajperów, którzy moim niefachowym okiem zostali wzięci z ulicy. John Cena w roli sierżanta Matthewsa wydaje się być zwyczajnie niecierpliwy i nierozsądny. Boję się, że mogło to być otwarcie okna dla wykazania się drugiemu aktorowi, Aaron Taylor-Johnsonowi, znanemu mi najbardziej z "Godzilla", gdzie trwale zapisał się w mojej pamięci jako opiekuńczego żołnierza działającego jako wsparcie, który zaczyna zgrywać bohatera. Historia widocznie lubi się powtarzać i po raz kolejny dostajemy przybocznego, chodzącego z lunetą (znaną również pod nazwą dalmierza), za strzelcem. Isaac nie jest taki jak jego partner; lekko wycofany, bojaźliwy, nieufający. Walczący z wewnętrznym stresem, który przecież na wojnie występuje! Sami możemy dostrzec, że pewność siebie może zgubić na wojnie. Pięknie i z rozmachem przedstawiony obraz Drugiej Wojny Światowej w "Szeregowiec Ryan", gdy w końcówce filmu, jeden z żołnierzy pod wpływem euforii za wcześnie odpalił lont w "domowej bombie" przeciw czołgowej, co doprowadziło do wybuchu ładunku jeszcze w jego ręce. Zetknięcie się dwóch bohaterów, którzy idą dwoma ścieżkami. Która okaże się słusza? Czy zabawnym tonem mówilibyśmy o 100% celności w przypadku zabicia strzałem w głowę, jak starał się nam przekazać sierżant Matthews? Osobiście bardzo lubię powiedzenie "Cierpliwość jest rzeczą, która oddziela dobrych łowców, od tych martwych."

Gdy nie zniechęcimy się początkiem, dostajemy na ekranie krótkie, szybkie lekcje na temat nie popełniania błędów. Równie lekkomyślne błędy Iza, wiele zaczynają go kosztować. Jak mam się uratować? Podejmuję szybką decyzję, ukrycia się za ścianą. Zupełne zdziwienie mnie ogarnęło na myśl, że ktoś mógł wyprowadzić taką historię ze zwykłego ukrywania się w jednym miejscu. Tak, cała akcja filmu dzieje się właściwie na 100 metrach kwadratowych. Emanujący bólem widok ran żołnierza w paru ujęciach, brak łączności z bazą wojskową, ograniczone zasoby i oddech przeciwnika na karku zmuszają do improwizacji.

W samym filmie brak jest dynamiczności, nie ma żadnych skomplikowanych montaży, a jedynym dźwiękiem w tle jest szum pustyni. Jednak trzymamy się przy filmie zagadką, która jest do rozwiązania. Zagadką, która jest wypowiadana ze słów naszego wroga przez intercom wojskowy. Z usłyszanych słów sami staramy się ułożyć pytania, a głównym celem jest: przeżycie, ucieczka, wyrwanie się ze szponów. Coraz to kolejne słowa są wypowiadane, a wraz z nimi może ulec zmianie również nasze pytanie. Przestajemy myśleć o tym "jak uciec?", ale "jak go zabić?". Czas ciągle bohaterom leci, ale dowiemy się o nim jedynie z dialogów. Nie ma nagłych zwrotów akcji, które przypominałyby nam o tym, że zaraz się wykrwawimy, umrzemy z pragnienia, albo sam snajper nas zestrzeli. Nic tego nie potęguje, a sama myśl dialogów owcy z wilkiem, myślę że jest zrobiona na potrzeby pomysłu na film, a nie samego scenariusza. 

Końcówka filmu wyjaśnia nam, że nie da się wyjść z tego labiryntu. Czas nie ma znaczenia, ponieważ będzie trwał, dopóty cały cykl będzie się powtarzał. Mamy jedynie proste motywacje wrogiego snajpera, rzeźnika wręcz, przychodzące świnie i wyczerpujące słońce. To wszystko w zestawie z wcale nie irytującą postacią Aarona Taylor-Johnosona, chwilami z Johnem Ceną i jedynie głosem oraz spojrzeniem snajpera na swoje cele.