Nie wierzcie zapowiedziom - "To przychodzi po zmroku" nie jest typowym straszakiem, do jakich przez ostatnie lata zdążyło przyzwyczaić nas Hollywood - entuzjaści współczesnych jump scare’ów raczej nie wyjdą z multipleksów z uśmiechem wymalowanym na ustach. Filmowi znacznie bliżej do gier wideo sygnowanych etykietą "survival horror", niż kolejnej fantastyki grozy opartej na fruwających wnętrznościach i hektolitrach tryskającej krwi. Shults swoją reżyserską wrażliwością wgryza się co prawda w tkankę horroru, ale do końca wierny pozostaje raczej zasadom narracji bliższych kinu slow cinema. Bardziej od gatunkowego efekciarstwa, interesuje go człowiek i jego wewnętrzne przekształcenie w obliczu katastrofy oraz czyhającego za rogiem niebezpieczeństwa
Sama fabuła filmu nie jest szczególnie skomplikowana - nauczyciel Paul (Joel Edgerton) wraz z żoną Sarą (Carmen Ejogo), synem Travisem (Kelvin Harrison Jr.) i psem Stanleyem mieszkają w dużym domu położonym gdzieś w środku lasu. Każde okno w domu zabite jest deskami a jedyne wyjście prowadzi przez pomalowane na jasnoczerwono drzwi prowadzące do przedsionka. Jeśli istnieje potrzeba opuszczenia domu, można wychodzić tylko w dwójkach i nigdy po zmroku.
Ten starannie skonstruowany bastion (czy raczej niewolnicza, samodzielna kwarantanna) zostaje pewnego dnia zagrożony przez przybycie zdesperowanego mężczyzny, Willa (Christopher Abbott), poszukującego zapasów wody. Nieufny i ostrożny Paul, początkowo wrogo nastawiony do przybysza, ostatecznie decyduje się pomóc jego rodzinie (żonie Kim oraz kilkuletniemu synkowi). Wszyscy decydują się na rozdzielenie między sobą zasobów i wspólną koegzystencję w tym na pozór bezpiecznym domostwie. Zamieszkanie obu rodzin pod wspólnym dachem doprowadzi jednak do tragicznego w skutkach finału.
Struktura scenariusza nie została oczywiście pozbawiona elementów nadnaturalnych, ale wszystkie z nich znalazły w toku fabuły swoje "racjonalne" uzasadnienie. Szczególnie interesujące okazują się podszyte freudyzmem senne wizje Travisa, zdradzające jego seksualne fascynacje nową domowniczką, które to w obecnych warunkach zdają się, rzecz jasna, nigdy nie znaleźć ujścia (motyw coming of age w kontekście postapokaliptycznej izolacji mógł okazać się istotnym, dramaturgicznym składnikiem fabuły, dlatego szkoda, że dość szybko z niego zrezygnowano). Równie uzasadnione wydaje się ukazanie mocniejszych, drastyczniejszych scen - ekranowa przemoc jest tutaj po prostu naturalną konsekwencją działań bohaterów i wynika bezpośrednio z ludzkiego instynktu - woli przetrwania. Wszystkie środki stylistyczne podporządkowane zostały budowaniu odpowiedniej, klaustrofobicznej atmosfery wokół obserwowanych wydarzeń: długie ujęcia, często przepełnione głuchą ciszą, ciasne korytarze, zgniła kolorystyka przedmiotów czy w końcu - wszechobecny półmrok wypełniający zacisze domostwa.
Sukcesem filmu okazuje się bez wątpienia jego wszechobecny minimalizm, przejawiający się zarówno w powściągliwej narracji, jak i w zachowaniach postaci, których prawdziwe charaktery ujawniają się nie w ekspozycjach, lecz w toku kolejnych działań.
Co istotne, Shults nie stara się zagłębiać w genezę ekranowego dramatu poprzez niepotrzebną narrację z offu, retrospekcje czy łopatologiczne, ekspozycyjne dialogi między bohaterami. Jako widzowie zostajemy wrzuceni w sam środek wydarzeń i sami musimy odpowiedzieć sobie na najważniejsze z pytań.
Na korzyść całości działa także rewelacyjne, otwarte zakończenie - ostatnie ujęcie mówi o psychicznej kondycji bohaterów więcej niż lwia część filmu. Zło okazuje się ostatecznie nie pochodzić z zewnętrz, lecz ze środka. Strach to choroba zamieniająca ludzi w potwory - tylko jeden zły ruch dzieli nas od pełnej ciemności.
"To przychodzi po zmroku" jest filmem przerażającym, zarówno w swoich najcichszych, jak i najgłośniejszych momentach. To film, który wgryza się w głowę widza i pozostaje w nim na długo po zakończeniu kinowej projekcji. Parafrazując - o takie kino grozy walczyłem.
Sama fabuła filmu nie jest szczególnie skomplikowana - nauczyciel Paul (Joel Edgerton) wraz z żoną Sarą (Carmen Ejogo), synem Travisem (Kelvin Harrison Jr.) i psem Stanleyem mieszkają w dużym domu położonym gdzieś w środku lasu. Każde okno w domu zabite jest deskami a jedyne wyjście prowadzi przez pomalowane na jasnoczerwono drzwi prowadzące do przedsionka. Jeśli istnieje potrzeba opuszczenia domu, można wychodzić tylko w dwójkach i nigdy po zmroku.
Ten starannie skonstruowany bastion (czy raczej niewolnicza, samodzielna kwarantanna) zostaje pewnego dnia zagrożony przez przybycie zdesperowanego mężczyzny, Willa (Christopher Abbott), poszukującego zapasów wody. Nieufny i ostrożny Paul, początkowo wrogo nastawiony do przybysza, ostatecznie decyduje się pomóc jego rodzinie (żonie Kim oraz kilkuletniemu synkowi). Wszyscy decydują się na rozdzielenie między sobą zasobów i wspólną koegzystencję w tym na pozór bezpiecznym domostwie. Zamieszkanie obu rodzin pod wspólnym dachem doprowadzi jednak do tragicznego w skutkach finału.
Struktura scenariusza nie została oczywiście pozbawiona elementów nadnaturalnych, ale wszystkie z nich znalazły w toku fabuły swoje "racjonalne" uzasadnienie. Szczególnie interesujące okazują się podszyte freudyzmem senne wizje Travisa, zdradzające jego seksualne fascynacje nową domowniczką, które to w obecnych warunkach zdają się, rzecz jasna, nigdy nie znaleźć ujścia (motyw coming of age w kontekście postapokaliptycznej izolacji mógł okazać się istotnym, dramaturgicznym składnikiem fabuły, dlatego szkoda, że dość szybko z niego zrezygnowano). Równie uzasadnione wydaje się ukazanie mocniejszych, drastyczniejszych scen - ekranowa przemoc jest tutaj po prostu naturalną konsekwencją działań bohaterów i wynika bezpośrednio z ludzkiego instynktu - woli przetrwania. Wszystkie środki stylistyczne podporządkowane zostały budowaniu odpowiedniej, klaustrofobicznej atmosfery wokół obserwowanych wydarzeń: długie ujęcia, często przepełnione głuchą ciszą, ciasne korytarze, zgniła kolorystyka przedmiotów czy w końcu - wszechobecny półmrok wypełniający zacisze domostwa.
Sukcesem filmu okazuje się bez wątpienia jego wszechobecny minimalizm, przejawiający się zarówno w powściągliwej narracji, jak i w zachowaniach postaci, których prawdziwe charaktery ujawniają się nie w ekspozycjach, lecz w toku kolejnych działań.
Co istotne, Shults nie stara się zagłębiać w genezę ekranowego dramatu poprzez niepotrzebną narrację z offu, retrospekcje czy łopatologiczne, ekspozycyjne dialogi między bohaterami. Jako widzowie zostajemy wrzuceni w sam środek wydarzeń i sami musimy odpowiedzieć sobie na najważniejsze z pytań.
Na korzyść całości działa także rewelacyjne, otwarte zakończenie - ostatnie ujęcie mówi o psychicznej kondycji bohaterów więcej niż lwia część filmu. Zło okazuje się ostatecznie nie pochodzić z zewnętrz, lecz ze środka. Strach to choroba zamieniająca ludzi w potwory - tylko jeden zły ruch dzieli nas od pełnej ciemności.
"To przychodzi po zmroku" jest filmem przerażającym, zarówno w swoich najcichszych, jak i najgłośniejszych momentach. To film, który wgryza się w głowę widza i pozostaje w nim na długo po zakończeniu kinowej projekcji. Parafrazując - o takie kino grozy walczyłem.
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja To przychodzi po zmroku (2017)
Dokąd zaprowadzi nas strach?"To" przychodzi po zmroku. "To" nadchodzi niespodziewanie. "To" jest czymś nad czym nie możesz zapanować.... czytaj więcej
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
