Po "Assassin's Creed Valhalla" – jak dotąd najbardziej rozbuchanej i napęczniałej odsłonie opowieści o asasyńskich podbojach – zastanawiałam się, jak daleko Ubisoft jest w stanie posunąć się w tym szaleństwie i czy istnieją jakieś objętościowe granice tej najpopularniejszej obecnie marki. Na całe szczęście studio poszło po rozum do głowy i ich kolejne "Assassin's Creed" – po latach rozrastających się niczym dzikie pnącza opowieści – to gra dużo bardziej kompaktowa.
"Assassin's Creed Mirage" jeszcze jakiś czas temu funkcjonowało w kuluarach jako potencjalne DLC do "Valhalli". To poniekąd przełożyło się na wielkość samej gry. Zapomnijcie o koszmarnie wielkich mapach i długich wideo dokumentujących przebycie z ich jednego krańca na drugi. Przygody Basima skupiają się na Bagdadzie i jego okolicach. Stolica imperium Abbasydów przeżywała swój najlepszy czas właśnie na przełomie IX i X wieku n.e. Koliste miasto było też areną dworskich potyczek, niesnasek i przepychanek o władzę. Ubisoft po raz kolejny wrzuca do gara historyczne postacie, okrasza miksturę domieszką specjalnie wykreowanych przez siebie bohaterów i tworzy dzięki temu intrygującą, miejscami baśniową opowieść tysiąca i jednej nocy. Korupcja, żądza władzy i pieniądza oraz wykorzystywanie słabszych to motywy wałkowane raz po raz w asasyńskich tytułach. W środek tego trudnego czasu zostaje rzucony Basim, młody rzezimieszek. Ten Aladyn z dyskontu szybko pnie się w szczeblach Ukrytych, by z biegiem czasu zmierzyć się z chorobami, które toczą Bagdad.
Twórcy wielokrotnie zapowiadali, że pustynne perypetie Basima mają być niejako powrotem do korzeni serii. Bez większego kombinowania i rozwlekania rozgrywki, za to z większym skupieniem na skradaniu i bardziej skondensowanym graniu. Sama nie wspominam przygód Altaira zbyt dobrze, więc z tym większym zaintrygowaniem usiadłam do najnowszej produkcji Ubisoftu. Asasyński debiut, pomimo przełomowych wówczas zabiegów narracyjnych i konstruowania świata, nad wyraz szybko wpadał w pułapkę repetytywności. Prawdziwą siłę marki pokazały dopiero przygody Ezia, które zapewne dla wielu będą niedoścignionym ideałem.
Basim nie jest potężnym siepaczem jak Eivor. Brak mu również bitewnej finezji Kasandry. Starcie z większą liczbą przeciwników może bardzo szybko zakończyć się jego zgonem. Pomimo swego sprytu i zręczności jest on, delikatnie rzecz ujmując, marnym wojownikiem. Nic więc dziwnego, że w osiągnięciu sukcesu polega przede wszystkim na skradaniu i działaniu z ukrycia. Przełożenie akcentu na bardziej taktyczne podejście wymusza na graczu rozważniejsze działanie, ocierające się momentami o sekwencje ze współczesnych "Hitmanów". I choć do celu nie zaprowadzą nas rozgałęzione i wielowątkowe scenariusze eliminacji celów, to jednak będziemy mieli z czego wybierać, by osiągnąć zamierzony efekt. Od razu zaznaczę, że warto momentami trochę bardziej zagłębić się w życie miasta. Kto wie, może to właśnie przeczytanie tajemnej notatki, sprzymierzenie się z lokalnym watażką albo danie sutej łapówki spowoduje, że otworzy się przed nami nowa droga eliminacji. Gra nagradza kombinowanie oraz logiczne łączenie rozsianych tu i ówdzie okruszków.
Nasze poczynania nie pozostają bez reakcji mieszkańców. Bezczelna kradzież na oczach strażników bądź bezmyślne wkroczenie na zastrzeżony teren spotkają się z natychmiastowymi reperkusjami ze strony uzbrojonych mężów. Narastająca przemoc spowoduje wystawienie kolejnych listów gończych, a te pociągną za sobą coraz bardziej upierdliwych przeciwników czyhających na nas w mieście. By pozbyć się ogona, możemy dać w łapę urzędnikom lub na własną rękę zająć się zdzieraniem plakatów. Niestety, przekupstwo wymaga specjalnych żetonów, które najczęściej będziemy musieli ukraść, toteż spirala niegodziwości zdaje się tu nakręcać w nieskończoność.
Bycie nowicjuszem Ukrytych niesie za sobą pewne konsekwencje. Nie staniemy się ot tak z dnia na dzień terminatorem rozliczającym kolejnych napotkanych złoli. Ma to odzwierciedlenie w umiejętnościach zdobywanych przez protagonistę. Rozsiane w trzech drzewkach zdolności nie należą do zbyt spektakularnych i przekładają się bezpośrednio na charakter postaci. Gałąź ducha urzeczywistnia skrytobójcze możliwości Basima. Dzięki niej pasek skupienia szybciej będzie się napełniał, a seria nieprzerwanych morderstw będzie dłuższa. Z kolei umiejętności oszusta wpłyną na zwiększenie dostępnej liczby narzędzi. W naszym arsenale znajdą się standardowo noże do rzucania, bomby dymne, czy też zatrute strzałki. Bycie oszustem to również wydajniejsza kradzież. Trzecie drzewko wspiera naszego pierzastego kompana. Enkidu, podobnie jak ptaszyska z wcześniejszych części, może obserwować teren, oznaczać istotne punkty i wyłapywać wskazówki mające znaczenie dla wybranych zadań.
Smutkiem napawa mnie fakt, że mimo upływu lat pewne rzeczy wciąż nie uległy poprawie. "Mirage" odchodzi od swobodnego śmigania po skałach i wraca do parkourowych korzeni. Konsekwencją tego zabiegu jest brak precyzji w przemieszczaniu się w wąskich przestrzeniach oraz nieprawidłowe wklikiwanie się w chociażby hitboxy okien. W sekwencjach, które wymagają dokładnego ukrycia się przed strażnikiem, takie niedopatrzenie grozi szybkim wykryciem. I choć okna czasowe na zwianie są całkiem spore, to niejednokrotnie byłam świadkiem sytuacji, w której Basim miotał się od prawa do lewa, bo nie był w stanie przeskoczyć przez przeszkodę albo utykał na balustradzie, uparcie odmawiając wejścia przez okno. Podobnie sprawa ma się z "ulubionym" przeze mnie strzelaniem przez kraty lub drzwi – przeciwnikowi wolno to robić, Basimowi absolutnie nie. Podobnie sprawa ma się z alarmowaniem przeciwników. Ci pozostaną głusi na kompana mordowanego metr od nich, ale zwołają posiłki z całej okolicy, gdy usłyszą przypadkowe uderzenie mieczem w grubaśną ścianę oddzielającą Basima od śpiącego woja. Pewnie spojrzałabym na te sytuacje z przymrużeniem oka, ale nie jest to moje pierwsze asasyńskie rodeo i ileż można znosić podobne bolączki.
Pomimo początkowej ekscytacji mój zapał szybko opadł. Z każdą kolejną godziną pogłębiało się we mnie wrażenie, że po tylu latach wałkowania opowieści o konflikcie z Templariuszami trudno tak naprawdę sprawić, by kolejna gra z serii mnie czymkolwiek zaintrygowała. "Assassin's Creed Mirage" zmienia dotychczasowy balans rozgrywki, ale w mojej opinii nie na tyle mocno, by nie spowodować przelania malutkiej czarki goryczy. Odsuwanie w czasie tak wyczekiwanej przez graczy "japońskiej" odsłony z pewnością nie pomogło, a rozwleczona "Valhalla" tylko pogłębiła ten kryzys.
"Assassin's Creed Mirage" jeszcze jakiś czas temu funkcjonowało w kuluarach jako potencjalne DLC do "Valhalli". To poniekąd przełożyło się na wielkość samej gry. Zapomnijcie o koszmarnie wielkich mapach i długich wideo dokumentujących przebycie z ich jednego krańca na drugi. Przygody Basima skupiają się na Bagdadzie i jego okolicach. Stolica imperium Abbasydów przeżywała swój najlepszy czas właśnie na przełomie IX i X wieku n.e. Koliste miasto było też areną dworskich potyczek, niesnasek i przepychanek o władzę. Ubisoft po raz kolejny wrzuca do gara historyczne postacie, okrasza miksturę domieszką specjalnie wykreowanych przez siebie bohaterów i tworzy dzięki temu intrygującą, miejscami baśniową opowieść tysiąca i jednej nocy. Korupcja, żądza władzy i pieniądza oraz wykorzystywanie słabszych to motywy wałkowane raz po raz w asasyńskich tytułach. W środek tego trudnego czasu zostaje rzucony Basim, młody rzezimieszek. Ten Aladyn z dyskontu szybko pnie się w szczeblach Ukrytych, by z biegiem czasu zmierzyć się z chorobami, które toczą Bagdad.
Twórcy wielokrotnie zapowiadali, że pustynne perypetie Basima mają być niejako powrotem do korzeni serii. Bez większego kombinowania i rozwlekania rozgrywki, za to z większym skupieniem na skradaniu i bardziej skondensowanym graniu. Sama nie wspominam przygód Altaira zbyt dobrze, więc z tym większym zaintrygowaniem usiadłam do najnowszej produkcji Ubisoftu. Asasyński debiut, pomimo przełomowych wówczas zabiegów narracyjnych i konstruowania świata, nad wyraz szybko wpadał w pułapkę repetytywności. Prawdziwą siłę marki pokazały dopiero przygody Ezia, które zapewne dla wielu będą niedoścignionym ideałem.
Basim nie jest potężnym siepaczem jak Eivor. Brak mu również bitewnej finezji Kasandry. Starcie z większą liczbą przeciwników może bardzo szybko zakończyć się jego zgonem. Pomimo swego sprytu i zręczności jest on, delikatnie rzecz ujmując, marnym wojownikiem. Nic więc dziwnego, że w osiągnięciu sukcesu polega przede wszystkim na skradaniu i działaniu z ukrycia. Przełożenie akcentu na bardziej taktyczne podejście wymusza na graczu rozważniejsze działanie, ocierające się momentami o sekwencje ze współczesnych "Hitmanów". I choć do celu nie zaprowadzą nas rozgałęzione i wielowątkowe scenariusze eliminacji celów, to jednak będziemy mieli z czego wybierać, by osiągnąć zamierzony efekt. Od razu zaznaczę, że warto momentami trochę bardziej zagłębić się w życie miasta. Kto wie, może to właśnie przeczytanie tajemnej notatki, sprzymierzenie się z lokalnym watażką albo danie sutej łapówki spowoduje, że otworzy się przed nami nowa droga eliminacji. Gra nagradza kombinowanie oraz logiczne łączenie rozsianych tu i ówdzie okruszków.
Nasze poczynania nie pozostają bez reakcji mieszkańców. Bezczelna kradzież na oczach strażników bądź bezmyślne wkroczenie na zastrzeżony teren spotkają się z natychmiastowymi reperkusjami ze strony uzbrojonych mężów. Narastająca przemoc spowoduje wystawienie kolejnych listów gończych, a te pociągną za sobą coraz bardziej upierdliwych przeciwników czyhających na nas w mieście. By pozbyć się ogona, możemy dać w łapę urzędnikom lub na własną rękę zająć się zdzieraniem plakatów. Niestety, przekupstwo wymaga specjalnych żetonów, które najczęściej będziemy musieli ukraść, toteż spirala niegodziwości zdaje się tu nakręcać w nieskończoność.
Bycie nowicjuszem Ukrytych niesie za sobą pewne konsekwencje. Nie staniemy się ot tak z dnia na dzień terminatorem rozliczającym kolejnych napotkanych złoli. Ma to odzwierciedlenie w umiejętnościach zdobywanych przez protagonistę. Rozsiane w trzech drzewkach zdolności nie należą do zbyt spektakularnych i przekładają się bezpośrednio na charakter postaci. Gałąź ducha urzeczywistnia skrytobójcze możliwości Basima. Dzięki niej pasek skupienia szybciej będzie się napełniał, a seria nieprzerwanych morderstw będzie dłuższa. Z kolei umiejętności oszusta wpłyną na zwiększenie dostępnej liczby narzędzi. W naszym arsenale znajdą się standardowo noże do rzucania, bomby dymne, czy też zatrute strzałki. Bycie oszustem to również wydajniejsza kradzież. Trzecie drzewko wspiera naszego pierzastego kompana. Enkidu, podobnie jak ptaszyska z wcześniejszych części, może obserwować teren, oznaczać istotne punkty i wyłapywać wskazówki mające znaczenie dla wybranych zadań.
Smutkiem napawa mnie fakt, że mimo upływu lat pewne rzeczy wciąż nie uległy poprawie. "Mirage" odchodzi od swobodnego śmigania po skałach i wraca do parkourowych korzeni. Konsekwencją tego zabiegu jest brak precyzji w przemieszczaniu się w wąskich przestrzeniach oraz nieprawidłowe wklikiwanie się w chociażby hitboxy okien. W sekwencjach, które wymagają dokładnego ukrycia się przed strażnikiem, takie niedopatrzenie grozi szybkim wykryciem. I choć okna czasowe na zwianie są całkiem spore, to niejednokrotnie byłam świadkiem sytuacji, w której Basim miotał się od prawa do lewa, bo nie był w stanie przeskoczyć przez przeszkodę albo utykał na balustradzie, uparcie odmawiając wejścia przez okno. Podobnie sprawa ma się z "ulubionym" przeze mnie strzelaniem przez kraty lub drzwi – przeciwnikowi wolno to robić, Basimowi absolutnie nie. Podobnie sprawa ma się z alarmowaniem przeciwników. Ci pozostaną głusi na kompana mordowanego metr od nich, ale zwołają posiłki z całej okolicy, gdy usłyszą przypadkowe uderzenie mieczem w grubaśną ścianę oddzielającą Basima od śpiącego woja. Pewnie spojrzałabym na te sytuacje z przymrużeniem oka, ale nie jest to moje pierwsze asasyńskie rodeo i ileż można znosić podobne bolączki.
Pomimo początkowej ekscytacji mój zapał szybko opadł. Z każdą kolejną godziną pogłębiało się we mnie wrażenie, że po tylu latach wałkowania opowieści o konflikcie z Templariuszami trudno tak naprawdę sprawić, by kolejna gra z serii mnie czymkolwiek zaintrygowała. "Assassin's Creed Mirage" zmienia dotychczasowy balans rozgrywki, ale w mojej opinii nie na tyle mocno, by nie spowodować przelania malutkiej czarki goryczy. Odsuwanie w czasie tak wyczekiwanej przez graczy "japońskiej" odsłony z pewnością nie pomogło, a rozwleczona "Valhalla" tylko pogłębiła ten kryzys.
Moja ocena:
7
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
