Temu filmowi można wiele zarzucić; mimo to wywarł na mnie pozytywne wrażenie. Owszem; nie rozumiałam zachowania głównych bohaterów, którzy widząc co się dzieje (miasto zostało ewakuowane) hasali sobie beztrosko po opuszczonej Prypeci. Fakt, że główna bohaterka będąc w zasięgu oddziaływania reaktora w momencie awarii przeżyła i miała się nieźle, a - wprawdzie w domyśle, lecz jednak - donosiła ciążę i urodziła zdrowe dziecko to dla mnie totalny absurd. Nie uwierzę, że przebywanie z człowiekiem, który świecił jak choinka na nią nie wpłynęło. A jednak, jeśli przymknąć oko na powyższe aspekty pozostaje bardzo wzruszająca i całkiem prawdopodobna historia dwojga młodych ludzi, zakochanych w obliczu dramatu jaki się rozegrał. Podejrzewam, że większość ofiar tej awarii: pracownicy elektrowni, strażacy, osoby które pracowały
nad usunięciem skutków eksplozji; którzy później zmarli na chorobę popromienną mieli rodziny. Ktoś był czyimś mężem, narzeczonym, chłopakiem; ktoś po tych ludziach płakał. Na pewno była choć jedna kobieta, która cierpiała nie mogąc zobaczyć swojego partnera umierającego z powodu napromieniowania. Właśnie to podobieństwo do prawdziwych emocji i przeżyć czyni ten film wyjątkowym. Od strony technicznej, też nie będę się czepiać; przyzwoite zdjęcia, fantastyczna, poruszająca muzyka. Aktorka grająca Alyę jest przeurocza i choć bardzo trudno mnie wzruszyć, ostatnia scena mnie złamała i popłynęły łzy. Niewątpliwie ten film ma coś w sobie, tylko nie należy wszystkiego brać na serio.