SEZON 2
Jak w sezonie pierwszym fabuła skupiona była na walce Zoe z Mią, tak w drugim sezonie Mia przeszła na dobrą stronę mocy i to wroga stajnia stała się tymi złymi, a Mię udało mi się naprawdę polubić. Oczywiście jak to w familijnej produkcji musi być wszystko kończy się dobrze, ale to fajnie, bo serial pomaga wyluzować i zapomnieć o problemach, by na chwilę móc utożsamić się z bohaterami i przeżywać miłe chwile. W familijnym kinie często jest tak, że są dobrzy (idealni, bez wad) i są Ci źli (w których nie ma żadnego pierwiastka dobra) jednak tutaj postaci są wielowymiarowe i każda na koniec dnia okazuje się człowiekiem. Tak było z Mią, tak było z Gaby i tak pewnie będzie z Jamesem, który sezon 2 zakończył jako zimny sukinsyn choć podczas trwania sezonu udawało się mu wzbudzać sympatię. Ciekawi mnie tylko z jakimi teraz przeciwnościami będzie walczyć Zoe, bo Ravena już ma na stałe, chłopaka już chyba wybrała (Marcus pewnie się weźmie za Mię). Pewnie sezon 3 skupi się na walce z Holloway. Przyjemny serial.

SEZON 3
Najgorszy sezon. Zamieniono sympatyczną Rosie i Bena (Który nie wiadomo gdzie się podział) na kilka nowych dzieciaków. Z tym, że te nowe dzieciaki są strasznie irytujące. Mowa o Aaronie, córce Burmistrz czy choćby o tych koleżankach Winnie, których postacie są strasznie płaskie i wręcz idiotyczne. Sama Winnie ujdzie, choć cały sezon brakowało mi starych dobrych Rosie i Bena. Do tego, gdzie się podziała Wilma, która przecież się zaręczyła z dziadkiem Zoe.. O ile zniknięcie mamy Zoe i Rosie było wyjaśnione tak zniknięcie Bena i Wilmy było kompletnie z dupy. Co do fabuły to też wciągnęła mnie najmniej spośród tych trzech sezonów, choć nadal był to solidny serial familijny.