To jeden z tych seriali, który pewnie kiedyś robił wrażenie. Dzisiaj jest przewidywalny i sztuczny, miejscami wręcz głupkowaty. Poszukiwania winnego zbrodni są tak naiwne (np. gdy policjanci przesłuchujący podejrzanych wprost mówią im o szczegółach zbrodni), że nawet podchodząc do tego z dużą dozą dystansu i humoru, nie da się tego kupić. Córka głównego bohatera mogłaby wygrać konkurs na najbardziej denerwująco-idealne dziecko wszech czasów, a pozostali bohaterowie są przerysowani i sztuczni. Fabuła jest tak potwornie przewidywalna, że wiadomo kto jest mordercą nawet bez oglądania z obrazem. Będąc w innym pokoju i jedynie słuchając dialogów, można dojść do właściwych wniosków już na początku każdego odcinka. Jedyne co w tym serialu mnie zaskoczyło, to stopień podobieństwa do Netflixoqego Lucyfera. Aż ciężko uwierzyć w tak bezczelne zerżnięcie konceptu, dlatego zakładam że „Lucyfer” to po prostu odświeżenie koncepcji z „Castle” za zgodą jego twórców lub nawet z ich udziałem. Kopia jest tak dosłowna, że nawet uroda i nazwiska bohaterów są do siebie bardzo zbliżone. W Lucyferze dodano jedynie więcej śmieszków i pseudo diabelską otoczkę.