Świetny, dynamiczny pilot serialu obiecywał nam opowieść o pani sędzi, której życie osobiste zostanie ukazane na tle kariery zawodowej i życia niedużego miasteczka w okolicy Seattle. W kolejnych odcinkach wprowadzano kolejne postacie dramatu, a ich osobiste problemy były w idealnej równowadze z obrazem społeczności, mającej nietuzinkowe zwyczaje (konkurs na odgłos mewy, aukcja kawalera, dzwon obwieszczający wyłowienie zdobyczy, wreszcie kolejka do pomostu, z którego był zasięg dla telefonów komórkowych). I kiedy w ostatnim odcinku drugiej serii oglądałam jedną z bohaterek, która dzwoniła, idąc główną ulicą, wiedziałam, że nawet jeśli powstanie trzecia seria, do Cedar Cove już nie mam ochoty wrócić.
Pierwsza seria powoli wytracała dynamikę pilota, jednak nadal mieliśmy problemy ludzi mieszkających w tym konkretnym miejscu, gdzie chcą wyburzyć latarnię i zamknąć bibliotekę, i gdzie jakiś wandal podpalił pergolę, wobec czego społeczność mobilizowała się, by sprostać zagrożeniu. Pani sędzia od czasu do czasu pokazywana była w swojej roli: osoby rozstrzygającej spory. Pan dziennikarz, mimo że przyjezdny, chciał poznać specyfikę miejscowości. Córka pani sędzi tworzyła oryginalną biżuterię, a jej przyjaciółka z pełnym zaangażowaniem pracowała w bibliotece.
Druga seria tymczasem pożeglowała w kierunku telenoweli, w której najważniejsze stają się problemy uczuciowe, a im bardziej wydumane, tym lepiej. Córka pani sędzi, chyba z nudów, bo zapomniała o swoim talencie plastycznym, wplątuje się w quasi-romans, wobec czego głównie spaceruje z nowym niemal chłopakiem po co bardziej urokliwych zakątkach miejscowości. Przyjaciel pani sędzi przypomniał sobie, że bardzo pociąga go alkohol i wielki świat, wobec czego nie ma szans, żeby zaangażował się w cokolwiek w Cedar Cove. Przyjaciółka pani sędzi głównie biega na farmę boyfrienda, który być może ją zdradzi, a może jednak nie - kompletnie zapominając o ukochanej jedynaczce, która wyjechała do Nowego Jorku. Sama pani sędzia, jeśli widziana jest w pracy, to w zasadzie w biurze, do którego przychodzą wszyscy z kłopotami... sercowymi. Babcię na cały sezon wysłano w rejs na Karaiby (niestety, aktorka nie miała z tego żadnych korzyści, bo babcia została jedynie wspomniana). Społeczność nie istnieje, dobrze, że nie zamknięto kawiarni, której właścicielem jest jedyna interesująca w całym serialu postać...
Jeśli pierwszej serii mogłam wybaczyć pastelową (ktoś napisał: "cukierkową") konwencję, całkiem niepasującą do miejsca, gdzie w zasadzie co chwila leje (przecież to okolice Seattle...), to seria druga jest takim banałem, że w połączeniu ze słodyczą robi się mdło. Sorry, Andie, Twój wyraz twarzy w drugim sezonie nie pomógł, a raczej przypieczętował decyzję opuszczenia Cedar Cove.