Największym problemem tej produkcji jest to, że… można ją oglądać na Amazonie, bo przez to, że platforma nie jest popularna w Polsce, ten serial też się nie przebija. No i strasznie szkoda, bo nie dość, że jest świetny pod względem technicznym, to nie jest taką typową teen dramą. Raz, że dialogi są bardzo dobrze napisane – inaczej twórcy nie byliby w stanie wodzić widzów za nosy. A dwa, że mimo tych kilku dłużyzn w środkowej części produkcji, to ona i tak zawsze wraca na właściwe tory.

Ale mnie chyba najbardziej zachwycił montaż. Niby nic, niby typowa zagrywka z mieszaniem chronologii, ale od razu widać, że dana scena dotyczy 1995 roku, a nie 1993 roku. I to nie tylko przez to, że Jeanette „rozkwita”, jak to zwykła mówić jej mama, a przez coraz mroczniejsze kadry. Początkowo jest tak popowo-cukierkowo, by później wjechał grunge (w ubiorze i tym granatowym zabarwieniu kadrów). Sceneria strasznie przypominała mi teledyski z tamtych lat (trochę późniejszych też!).

Nie wiem tylko, co myśleć o tym drugim sezonie. Bo z jednej strony mam wrażenie, że protagonistki nie powiedziały nam wszystkiego (szczególnie zgrzyta mi „Annabelle”), ale z drugiej nie jestem przekonana, że jest aż tyle materiału, żeby nie zanudzić widza. Chyba że twórcy zdecydują się na zupełnie nową historię, jak np. miało to miejsce w przypadku „Sinner”.

Więcej opowiadam tutaj: https://youtu.be/ukQmVCL0D6o