Nie chodzi o to, że scenariusz zaledwie luźno opiera się na genialnej powieści i zasadniczo wymyśla sobie własne motywy oraz kładzie nacisk na inne aspekty tej alternatywnej historii, ale o to, że brakuje dickowskiego klimatu.

Po prostu nie ma tu tego co tak wszyscy w Dicku kochamy. Nierzeczywistej rzeczywistości i rzeczywistej nierzeczywistości. Tej ogólnej niepewności co do tożsamości własnej, spotykanych osób, niepewności co do autentyczności przeżyć, wspomnień a nawet odczuć i emocji. W prozie Dicka rzeczywistość zdaje się być oniryczna, zwodnicza, niestała i ma wiele rozmywających się warstw. Im głębiej kopiemy, tym czujemy się bardziej zdezorientowani i podejrzliwi. Oto Dick.
Ponadto Dick był geniuszem narracji, a narracja w tym serialu w żaden sposób do tej literackiej nie nawiązuje.

Dlatego trzeba zapomnieć o Dicku i oglądać ten serial jako twór niezależny. Wtedy zaczniemy co nieco doceniać. Przede wszystkim całkiem dobrze narysowane postacie, dość interesująco przedstawione polityczne intrygi, z jakimś wdziękiem opisany świat przedstawiony, niegłupio skonstruowane wątki główne i poboczne, nierażące efekty komputerowe, poprawne aktorstwo itd.
Ten serial sam w sobie jest całkiem niezły a może nawet wręcz dobry, o ile nie będziemy porównywać go do genialnej powieści z tym samym tytułem. Uznajmy, że zbieżność tytułów jest zupełnie przypadkowa ;)