Trochę czasu mi zajęło przekonanie się do świata przedstawionego, ale po kilku odcinkach zaakceptowałam koncept rozgrywania się wydarzeń w dwóch rzeczywistościach: jednej realnej (prawie każdy odcinek to nowa sprawa kryminalna, która zostaje wyjaśniona) i drugiej magicznej (przy każdej z tych realnych spraw poznajemy coraz lepiej nadprzyrodzony wymiar, który w pewien sposób ciąży nad życiem wszystkich mieszkańców).
Te dwa wymiary się przenikają i na początku może być trudno się zorientować, co jest czym. Pewnie stąd głosy, że serial jest nielogiczny i nierealny, ale on taki ma być.

Sporo jest absurdalnych sytuacji i pewnej naiwności, przez co działania bohaterów tracą często logiczny wymiar, ale moim zdaniem pasuje to wszystko do takiego właśnie świata przedstawionego.

Wyraźna stylizacja retro też czasem bywa zwodnicza. Niby serial dzieje się współcześnie (smartfony), ale jest bardzo dużo elementów z poprzednich dekad jak: powszechne palenie w pomieszczeniach, stare auta. Niektóre postacie są też ucharakteryzowane bardzo vintage np. niewidoma pianistka (w pierwszych scenach z nią myślałam, że to jakaś retrospekcja z dalekiej przeszłości).

Oczywiście jest także wątek LGBT, tym razem całkiem strawnie wkomponowany w całość. Ja w każdym razie nie miałam wrażenie, że pasuje jak pięść do oka, jak to bywa w serialach Netflixa.

Bohaterowie nie są może świetnie przedstawieni pod względem psychologicznym, ale senny, bajkowo - groźny klimat serialu mi to wynagrodził. Najbardziej polubiłam prokuratora Sirianiego.