Historia czasem jakby pisana przez 9-letnią bajkopisarkę: tak pełna absurdów, że aż żal całego przedsięwzięcia: np. cóż to za szkoła, w której uczniowie nie mają prawa korzystać z sal do ćwiczeń? Jak to możliwe, że uczeń wychodzi przypadkowo, pierwszy raz w życiu na scenę i bez prób wykonuje z grupą zawiły układ wokalno- taneczny? A duet brawurowo śpiewa na scenie utwór usłyszany pierwszy raz 5 min wcześniej ? Ojciec porzuca małoletnie córki i niech sobie same radzą? Ktoś w chwili kompletnej utraty słuchu śpiewa i tańczy odnosząc sceniczny sukces? No litości!...
Do tego momentami wrażenie, że przeskakiwałam jakieś całe fragmenty fabuły (aż sprawdzałam czy to nie błąd playera), bo aż się prosiło, żeby wątek/scenę dokończyć, a tu już nowa akcja?... WTF?
Za to dobre aktorstwo, dwa super ciacha Taecyeon i Kim Soo-hjun w młodziutkim wydaniu - miód! Dla nich samych i ich interakcji warto było oglądać. Suzy między nimi jakoś słabo, no ale może taka drewniana miała być? No i w końcu to jej aktorski debiut, 16-latki wśród reszty 22-23 . 17-letnia wówczas piosenkarka IU jako Pil-sook świetna, Eun-Jeon Ham(Yoon Bae-ki) też stworzyła ciekawą postać. Nauczyciela Kanga zawsze miło było posłuchać.

Na to wszystko niejasne - zwłaszcza jak na film dla młodzieży - zakończenie, szkoda.

Podsumowujac: K-pop to jednak nie jest to co lubię, ale było w tym serialu dużo fajnych, ciepłych, wzruszających scen bycia razem, wzajemnego nakręcania się, wspierania, pokonywania trudności, realizowania marzeń. I dla nich warto było go obejrzeć. Choć myślę, że ten temat, z tymi aktorami mógłby być dużo lepiej zrealizowany przy lepszym scenariuszu i montażu. Cały wszak showbiznes k-popowy jest równie oszałamiający co straszny i mógłby być tłem do dużo mocniejszej historii.