Wydawałoby się że skoro autor scenariusza sam reżyseruje, to powinna wypaść dobrze. A o wiele lepiej Yaitenes sobie poradził. Plus Diuny to chyba wygląd Paula (nażelowany w Dzieciach nie odpowiada mym wyobrażeniom). Różnica duża jest w kostiumach- to one zwłaszcza w Dzieciach do mnie przemawiają (te nie podobają mi się ani trochę). Mimo wszystko więcej jest zmian w pierwszej części. Zmian zupełnie bezsensownych (co to ma być ta rozmowa Irulany i Paula ? On jest wręcz nią zafascynowany, a ona wydaje się być dużo większą osobowością. Nonsens.).Rola Jessicy znów ograniczona (za to dużo ładniejsza jest). W sumie jest mi zbyt obojętny ów obraz, abym mogła dać minus. Fanów powieści raczej nie zachwyci (a zapewne wręcz wyprowadzi z równowagi...ale zaraz zobaczę na komentarze i okaże się:>>). Ja lubię tylko dwie pierwsze części sagi Herberta...potem robi się ona nużąca, aż staje po prostu...nudna i żenująca (subiektywne zdanie, ale od Diuny oderwać się nie mogłam...Bóg Imperator mnie już śmieszył i czytałam go ok. 2 miesięcy - Diunę przeczytałam w dwie noce). A więc...film zupełnie nie oddaje klimatu powieści...właściwie...to nic nie oddaje. W zestawieniu wolę osobistą wizję Lyncha, która nie jest nawet skrótem powieści, ale cóż z tego?
Po co natomiast robić ponad cztero godzinną wersję, skoro i tak nie potrafi wybrać się tego co ważne...oczywiście- dla każdego jest to coś innego, jednak zmiana charakterów postaci nie powinna mieć miejsca. Nie tak przedstawił je autor powieści i jeżeli na dokładność autorzy postawili, to cos z tym filmem jest nie tak.