Pierun wie.

Ciekawi mnie tylko, w jakim matrixie żyje Dunham, skoro uważa, że gdyby na jej miejscu był mężczyzna, to takie zachowanie zostałoby uznane za normalne - jakoś nie słyszałam o tym, żeby facet przyznający, że robił coś takiego z dużo młodszym rodzeństwem. Jedyne, co mi przychodzi do głowy w tym kontekście, to fakt, że w francuskim filmie "Jego brat" http://www.filmweb.pl/Jego.Brat jeden z głównych bohaterów, będący gejem, wspomina, że pierwszym penisem, jakiego dotknął, był ten jego brata (obaj byli wtedy w mniej więcej tym samym wieku i byli nastolatkami, przy czym ten drugi spał), zaś ta scena jest żartobliwa (raczej tak by nie było, gdyby ten bohater był hetero i wspominał, że pierwszą pochwą, jaką dotknął, była ta jej siostry). Poza tym w "Good night, Dżerzi" Głowackiego" okazuje się, że jeden z bohaterów pobocznych, gdy był w wieku dziecięcym, uprawiał seks ze starszym bratem, przy czym jest to zapewne kolejny element ukazujący degenerację świata przedstawionego.
Poza tym z innych podobnych sytuacji przypomina mi się, że Nergal napisał w autobiografii, iż po raz pierwszy seks uprawiał oralny w przedszkolu, podczas leżakowania, z koleżanką z grupy, przy czym oboje byli chętni do tego typu działań - przy czym tu też piorun wie, czy facet napisał to dla umocnienia swego wizerunku czy napisał prawdę.

Zdziwiłabyś się, jak bardzo na porządku dziennym jest wykorzystywanie seksualne przez braci. Oczywiście to jest temat tabu, nie poruszamy go, a nawet jeśli, to tylko na kozetce u terapeuty (stąd też wiem o skali tego zjawiska). Rodzice zazwyczaj nie przyjmują do wiadomości, że ich najwspanialszy syn mógłby zrobić coś tak obrzydliwego i próbują za wszelką cenę to ukryć, albo co gorsza, zwalić winę na córkę.

"Rodzice zazwyczaj nie przyjmują do wiadomości, że ich najwspanialszy syn mógłby zrobić coś tak obrzydliwego i próbują za wszelką cenę to ukryć, albo co gorsza, zwalić winę na córkę"
Nie chodziło mi o to, czy takie rzeczy się zdarzają czy nie, a o to, że (co mogłoby wynikać z tamtej wypowiedzi) większość ludzi niby uważa to za normalne = ok (no i sama zauważasz, że przy pierwszym z wspomnianych przez ciebie rodzajów reakcji rodzice uważają taką rzecz za coś obrzydliwego). Istnienie patologicznych zjawisk (i patologicznego reagowania na nie) nie równa się uważaniu ich za normalne.

Wiem, o co ci chodzi, ale uważam, że tamto sformułowanie, do którego się odniosłam, jednak jest hiperbolą.

Trochę przeinaczone. Czytałam tą książkę, i ta scena była napisana inaczej: rzeczywiście Lena zajrzała siostrze do waginy i dostrzegła że ma tam kamienie, powiedziała o tym mamie i to mama je powyjmowała. Usprawiedliwiła swój czyn ciekawością, a domniemaną winną wepchnięcia kamyków miała być Grace. Było też opisane, że Lena i Grace lubiły spać w jednym łóżku, ale oprócz tego Grace była raczej niedotykalska więc Lena przekupywała ją by dostać buziaka czy przytulenie.
Dzieci mają różne, bardzo dziwne pomysły, często nie myślą o konsekwencjach swoich czynów. Myślę, że gdyby rzeczywiście stało się coś złego to Lena raczej próbowałaby to przemilczeć niż to rozgłaszać. Rozumiem, że takie przedstawienie sprawy przez Dunham mogło zniesmaczyć, zaniepokoić - mnie samą zaniepokoiło - no ale cóż zrobić.