Serial jest rodzajem telewizyjnego żartu. John Lurie w kolejnych odcinkach zaprasza na ryby swoich 6 kumpli. W egzotycznych plenerach, używając bajeranckiego sprzętu udają, że coś łowią – bo jak mi się wydaje o wędkowaniu mają tylko blade pojęcie. Najważniejsze stają się ich zwariowane gadki oraz absurdalnie poważny komentarz z offu. Sporo tu specyficznego humoru, interesujących zdjęć, a zwłaszcza ciekawej muzyki, której u jazzmana – Luriego nie mogło zabraknąć. W 2. odcinku możemy np. usłyszeć szanty w wykonaniu Toma Waitsa!
Miałbym poważny kłopot, gdyby postawiono mi pytanie „o czym jest ten serial” – i chyba o to autorom chodziło... Gdybym musiał, to odpowiedziałbym, że o specyficznej atmosferze wędkowania. „Fishing...” uchwytuje to, co jest jego istotą: poczucie nudy, podszytej pewnym napięciem oraz wrażenie swobody w obliczu inaczej płynącego czasu i wspaniałej przyrody.

Z trzech odcinków, które udało mi się zobaczyć, najlepszy był 1. – z udziałem Jima Jarmuscha. W ogóle serial wykazuje pewne podobieństwo do filmów tego reżysera, ale może jest to po prostu styl bohemy, w której powstał...
„Fishing...” zaciekawi przede wszystkim fanów sześciu ekscentryków, których Lurie zapakował na swoje łodzie; no i oczywiście samego Luriego. Serial odradzam przypadkowym odbiorcom (np. zapalonym wędkarzom), a polecam lubiącym klimaty a la Jarmusch. Można się świetnie ubawić i odprężyć.