Powiem, że dotyka ich samotność. W obliczu ciężkich chwil, o których piszesz jest bardzo widoczna, jak i próby walki z tą samotnością:
-Dewey- pod maską cynika próbuje wszystko wyśmiać, tym samym zamyka się w sobie, nie dopuszcza do siebie bliskich
-Cooper- na początku odcinka trzyma na dystans tego starego glinę, boi się przed nim otworzyć. Później w szpitalu rozpaczliwie wyciąga dłoń (dosłownie:) do byłej żony, gdy ten szczery gest zostaje odrzucony ponownie zamyka się w sobie, co widać w scenie w knajpie gdy spotyka Bena, spławia go, zniechęca do rozmowy
-Bryant- facet stracił przyjaciela, zdradziła go żona, ma na świecie tylko syna, miłość do niego momentami prowadzi go do desperackich, nieprzemyślanych ruchów, które wpędzą go nieuchronnie w kłopoty (obawiam się że jest zdolny np. zastrzelić byłą i uciec z małym)
-Adams- tak jak bohaterowie powyżej stara się udawać twardą, nie dopuszcza do siebie np. partnera. Ujścia dla emocji, potrzeby bliskości szuka w kontaktach ze skazańcem. Anonimowo, przez kratę, paradoksalnie bezpiecznie....
-no i Sherman. Jest młody, z bogatej rodziny, ma sukcesy zawodowe, powodzenie u kobiet.... A jednak nie umie tego docenić i zbudować na tym podatnym gruncie czegoś trwałego, pięknego. Ciągle potrzebuję potwierdzać swoją siłę, czy to spektakularnym aresztowaniem, wykazaniem się sprawnością fizyczną czy też kolejnymi podbojami łóżkowymi.

Wszystkich wykańcza ta robota.

Amen.
;)