O marketingowcu, inżynierze i programistce robiących komputer w latach 80. Fantastycznie się to ogląda. Baaardzo polecam.

To serial o problemach przed jakimi stają w większości młodzi biznesmeni próbujący zaistnieć w świecie komputerów. Oczywiście nie mogło w nim też zabraknąć rozmów biznesowych i problemów osobistych.
Największymi słabościami tej serii są:
1. Wszyscy ci wspaniali programiści pisząc na klawiaturze muszą na nią patrzeć, zamiast na ekran. Tempo pisania jest wręcz żenujące, niemal standardem jest pisanie jednym palcem, a raz nawet główny inżynier pisał na komputerze jedną ręką...
2. Brak równowagi pomiędzy sukcesami i porażkami przez co serial wydaje się nieco depresyjny. Można powiedzieć, że kłopoty gonią kolejne kłopoty i tak do obrzydzenia. Nie wiem jakim cudem oni w ogóle są w stanie funkcjonować choćby przez tydzień i przez natłok problemów nie strzelić sobie w łeb?
3. Serial słabo oddaje klimat lat 80-tych. Jedynie sprzęt z którego korzystają daje mocną kotwicę w tym czasie.
4. Jako że wychowałem się w Polsce (inne realia pod czerwonym zaborem) trudno mi jednoznacznie określić czy autorzy aż za nadto nie zapędzili się w pojawianiu i wdrażaniu nowych pomysłów i technologii, których rozkwit nastąpił przecież dopiero po narodzinach internetu w latach 90-tych i okazywał się wielkim przełomem. Widziałem kiedyś urywek jakiegoś programu dużej stacji w USA w którym zaproszony do studia specjalista tłumaczył widzom i dziennikarzom czym jest sieć i internet, poczta elektroniczna i strony www a ci kompletnie go nie rozumieli, a w serialu [-------spoilery-------] ARPANET, połączenia modemowe i gry sieciowe wydają się czymś dostępnym wśród zwykłych zjadaczy chleba, którzy mają komputer. Z tego co mi wiadomo, to w tamtym czasie sieci działały głównie na amerykańskich uczelniach, a np. IRC uruchomiono w 1988 roku. [-------koniec spoilerów-------]

Pierwszy sezon dzięki rolom Lee Pace (Joe MacMillan) oraz Scoot McNairy (Gordon Clark) wypada całkiem przyzwoicie i został domknięty. W drugim nuda wylewa się z ekranu, a główną rolę oddano Mackenzie Davis (Cameron Howe), która poza olewactwem, brakiem szacunku i pretensjami do wszystkich i wszystkiego nie miała zupełnie nic do zaoferowania. Dzierżąca drugie skrzypce Kerry Bishé (Donna Clark) również nie poradziła sobie z zadaniem. Gdyby nie Toby Huss (John Bosworth) to najprawdopodobniej porzuciłbym tę serię. Dopiero końcówkę drugiego sezonu uratował Lee Pace (Joe MacMillan). Trzeciego sezonu jeszcze nie zacząłem oglądać.

Moim skromnym zdaniem choć do arcydzieła mu daleko, to serial warto obejrzeć choćby po to, by przypomnieć sobie jakim sprzętem dysponowali wtedy profesjonaliści i jak dużego skoku technologicznego dokonano w ciągu ostatnich 30 lat. Z łezką w oku wspominam swój pierwszy kasetowy Commodore, Amigę ze stacją dyskietek, pierwszego złożonego peceta, modem, pierwsze wejście do internetu i zadumę do czegóż to może służyć i co w nim można zrobić gdy nie znasz angielskiego :))