Oh, coż za odważne stwierdzenie, powiecie.
Czy przesadzam?
Mi się wydaję, że nie.

Naprawdę żaden serial, a może i żaden film, w tak trafny sposób nie ukazał kontaktów międzyludzkich, co jak dla mnie stawia to arcydzieło ponad inne.
Nie znam się na technicznej stronie, może scenariusz jest kalką czegoś innego, może kadry są słabe i oświetlenie do bani.
Ale immersja jaką można odczuć jest nieziemska.
Uwielbiam gdy soundtrack jest wrzucony w tło świata. Słyszymy chwilę rockowy kawałek na pierwszym planie, by dowiedzieć się, że słucha go któryś z bohaterow. Prosty trik, a daje dużo uroku.
Jednak to co wygrywa, to te krótkie zdania wypowiedziane pomiędzy główną fabułą. Przytyki co do śmierdzącego oddechu, małe spojrzenia, gesty, wyzwiska, reakcje. Oczywiście, scena wyrzucania po sobie puszki od napoju nie jest kluczowa. Bez tego byłby to zwykły serial, jak każdy inny, jednak życie jakie pompują w niego wszystkie postacie... Nie umiem tego opisać.
Po prostu ogląda się świetnie, nawet za którymś razem.
(o Jayu nie muszę wspominać)