Serial von Triera w trzeciej serii bawi, straszy, dużo w nim symboliki. Zaciera podobnie jak David Lynch w Twin Peaks (trzeciej serii) telewizję ze światem realnym. Zdarzają się niespójne elementy całej układanki 1-3 serie Królestwa. Niestety jako widz też się zmieniłem i poznałem się na Larsie von Trierze, gdzie czułem manipulację, zabawę mną i próbę pokazania mych złych intencji w celu obejrzenia Królestwa. Podziwiam jednak za odwagę krytyki poprawności politycznej. Tak się czasem zastanawiam jak można było taki humor, ciekawy nastrój i barwne postaci na końcu tak spieprzyć?
Nie zmienia to faktu, że trzeba to było obejrzeć po tylu latach. Jednak okazało się jak po „Tańcząc w Ciemnościach”, że nawet na trzecią część Królestwa dałem się nabrać. Do 4-tego odcinka z chęcią, ale po ostatnim bez chęci, wręcz z poczuciem oszukania. Przenośnie bowiem dotyczą także i samego widza jak i reżysera, a do tego potrzeba zaufania dla reżysera. A ja do Larsa go nie mam.