Okej, nie mam w zwyczaju pisać tutaj postów, ale to co zrobił mi z głową ten serial... zwyczajnie nie potrafię przejść obok tego obojętnie. Musiałam się z kimś podzielić emocjami, które we mnie siedzą i tą cholerną pustką. Przyznaję. Włączyłam go tylko ze względu na Chrisa Wood i nigdy bym się nie spodziewała tak dużego wrażenia. Ogólnie jestem fanką TVD, ale to co wyprawia Plec dla mnie nazywa się totalnym idiotyzmem. Tym razem jednak ją szanuje. Sama nie wiem czy mam się cieszyć czy smucić, że postanowiłam obejrzeć tą produkcje. Nie wiem czy tylko ja mam takie odczucia, mam jednak nadzieję, że nie. Po pierwszym odcinku wiedziałam, że nie będzie to serial obejrzany tylko dla Chrisa. Zrozumiałam, że ma większy potencjał niż jakikolwiek, który w życiu widziałam, a uwierzcie było ich sporo. Obecnie jestem na 11 odcinku i z całych sił się bronię, żeby nie włączyć kolejnego. Nie chcę żeby się kończył, zwyczajnie nie potrafię tego zaakceptować. Dla mnie jest jeszcze zbyt wiele niewyjaśnionych spraw, żeby zakończyć to w 2 odcinkach. Oczywiście najbardziej spodobał mi się wątek Jacka i Katie, nie ze względu na Chrisa. Moim skromnym zdaniem miał największy potencjał. Był tak bardzo autentyczny, że może dlatego nie potrafię obejrzeć ostatnich odcinków. Zresztą wszystko w tym krótkim, zdecydowanie za krótkim serialu prawdziwe. Jeśli ktoś chciałby podyskutować na ten temat zapraszam serdecznie.