Polecam, według mnie najlepszy serial jaki oglądałem (am). Genialni bohaterowie, dialogi, gra aktorska na najwyższym poziomie. Świetny klimat 'American Dream'. Jeżeli nie potrzebujesz wartkiej akcji i jak napisałeś "lubię przyjemność płynącą z samego
opowiadania historii ", warto spróbować. Serialu nie da się porównać do niczego innego, to trzeba zobaczyć.

Dotrwalem do 3 sezonu a potem juz musialem sie zmuszac by ogladac kolejne odcinki. Poczatkowo fajny, nowatorski serial jednak potem przeradza się w mode na sukces.

Racja. Ale aż 7?? Naprawdę?

Naprawdę. Bo pomysł na serial jest całkiem fajny, jednak formuła wyczerpuje się, a oni dalej to ciągnął.

Po kilku pierwszych odcinkach będziesz wiedział, czy dalej w to brnąć. Ja głupia nie posłuchałam głosu w głowie- "stop it!" i wymęczyłam serial do 3 sezonu... To był błąd.

Mi pierwsze odcinki niezbyt przypadły do gustu, ale oglądałam dalej, bo wtedy nie miałam co oglądać, a poza tym spodobała mi się strona wizualna serialu. Ale gdzieś pod koniec pierwszego sezonu wciągnęłam się i teraz jestem na bieżąco z 5 :). Może momentami było nierzeczywiście i nużąco ( mi osobiście strasznie nie podobały się odcinki o przejęciu Sterling Cooper, nie wiem który to sezon, a i 4 był momentami irytujący), jednak oglądałam dalej dla małych smaczków, z których zbudowany jest Mad Men. Ta gra aktorka - jednym spojrzeniem, jednym gestem, ujęcia, metafory i oczywiście wyżej wspomniana strona wizualna. Polecam sezon 5 - prawie wszystkie odcinki jak dotąd to majstersztyki. Przy Mad Menie trzeba pamiętać o jednym - to nie akcja i fabuła jest tu najważniejsza.

Przekonałaś mnie, żeby jeszcze spróbować. 3 sezon ciekawszy od 1 i 2.

No to się cieszę :), ale jak już wspominałam wyżej, nie poddawaj się na 4! Dla 5 warto przeboleć kilka słabszych odcinków.

Warto, jeśli lubi się staranne rekonstrukcje scenograficzne. Tutaj to prawdziwa podróż w czasie. Można się napawać preszłością. Oglądam serial tylko dla scenografii, realiów reklamy i różnych detali obyczajowych tamtej epoki. Fabuła mi w tym na szczęście nie przeszkadza.

Edycja: jestem pod koniec drugiego sezonu i zczynam doceniac fabułę

Zakończyłam w strumieniu owe 6 i pół sezonu i myślę, co następuje:
serial jest straszliwie nierówny. Obok przebłysków geniuszu (akcja z dwóch punktów widzenia, elementy oniryczne, postać Drapera, postać Michaela, LSD, koktajl z witaminek), mamy przeciętną telenowelę z mnóstwem typowych dla telenoweli wątków bez znaczenia i scen - zapychaczy, zgrzytów stylistycznych (scenka z musicalu "Wszyscy mówią kocham cię", WTF?) oraz przypadkowości, nudy i braku logiki (tajemnica Drapera najpierw każe mu odepchnąć brata, potem zaryzykować jak gdyby nigdy nic utratę pracy, kiedy nie ugina się przed szantażem a potem znowu przyprawia go nieomal o atak serca w wątku o poświadczeniu bezpieczeństwa).
Retrospekcje Drapera nie zostały do końca ograne i też są nierówne stylistycznie i dramaturgicznie (genialny epizod wędrowca z symbolami na bramie a reszta nudna; część retrospekcji pojawia się w sposób teatralny, co jest troche żenujące)
Wielka stratą jest to, że autorzy nie zdecydowali się na wprowadzenie przebojów z epoki w akcję filmu.
Pojawiają się one jako komentarz do ostatniej sceny a to za mało. Serial ociera się o arcydzieło, ale tylko ociera.
Generalnie - niedosyt. Z wielu powodów. O których można mówić w nieskończoność.