Wklejam jako oddzielny temat, żeby nie przepadło w odmętach forum :D

Wiem, wiem jest już dawno po Lapsang Souchong, ale muszę, bo się uduszę…. :)

Również totalnie się zauroczyłam Mentalistą. Baaardzo długo mi to zajęło, ale jak mnie wzięło… to przepadłam z kretesem. Nie ukrywam, że jak zaczęłam go oglądać to wiedziałam jak się skończy i zrobiłam to celowo. Wiedziałam, że zakończy się wielkim happy endem i stanowi zamkniętą całość, a nie urwany po sezonie, dwóch czy trzech bez (prawie żadnego) wyjaśnienia procedural…. Tego chciałam. Ody do życia, do pięknej, dojrzałej miłości mającej początek w wielkiej tragedii, z pozytywnym zakończeniem i wiarą, że dla każdego jest w życiu szansa, że „ life is worth living”.

Wpadłam po uszy, jak duża część z Was. Nieodłącznym elementem oglądania Mentalisty było także czytanie forum i choć Wy tego nie czujecie z niektórymi z Was, jestem mocno zżyta „słowem” :) , i nie zawsze dobrym ;) . Dlatego postanowiłam się nieco uzewnętrznić, choć na forach nie jestem aktywna. Postanowiłam napisać, żeby wszystkim dobrze życzącym głównej parze serialu podziękować za pozytywne wpisy zwłaszcza po zakończeniu, które mnie osobiście absolutnie nie rozczarowało.

Kompletnie nie rozumiem jak niektórzy widzowie mogli widzieć w Lisbon i Jane relacje brat –siostra? No, może poza Cho, ale jego akurat rozumiem. Mogłaby mu głowa eksplodować, gdyby za dużo o tym myślał ;) Może to kwestia mojego już zaawansowanego wieku i tego co człowiek sam w życiu przeżył. Od początku wg mnie czuć chemię pomiędzy Lisbon i Janem. I nie zgadzam się absolutnie z tym, że to niby Lisbon pierwsza się zakochała. Nic z tych rzeczy. Co innego natomiast kto zaczął się odkrywać z uczuciami jako pierwszy i okoliczności w jakich do tego dochodziło. Żarty Jane i zaskakiwanie Teresy wyznaniami były formą jego samoobrony, przed tym co zaczynał czuć do Lisbon. Jane wiedział też, że do czasu realizacji jego imperatywu zemsty, on należy do kogoś innego, co nie znaczy, że nie zaczynał odkrywać w sobie również uczuć do Lisbon.
Nie ma moim zdaniem, (a wiem co mówię : ) nic piękniejszego (poza narodzinami dziecka) od miłości rodzącej się z głębokiej przyjaźni, przywiązania, potrzeby troski o drugiego człowieka i widocznej często w ich relacjach porcji zdrowej zazdrości. Dla mnie od początku było jasne, że się w końcu te biedaki muszą odnaleźć.
7 sezon stanowi idealne podsumowanie i domknięcie postaci i serialu jako całości. Dobrze, że zostało dokręconych tych 13 części po odcinku 6x22, które pokazują bardzo trudne relacje i odnajdywanie siebie po spontanicznym wyznaniu uczuć. To co niektórzy widzowie nazywają brakiem chemii, uczuciem kreowanym na siłę, jest wg mnie świetnie odegranym przez aktorów skrępowaniem i swoistym zawstydzeniem z powodu sytuacji w jakiej się znaleźli po tym jak Jane opuścił lotniskowy areszt ;) A ton, którym Lisbon pyta Jane o jego kostkę jest kwintesencją jej uczuć do niego.

Podoba mi się wiele Waszych miłych, przemyślanych i głębokich w refleksje komentarzy odnośnie przemiany Patricka, czy uczuć „porzucanej” co jakiś czas przez PJ Lisbon ( tu ewidentnie zgadzam się z Nastasją, robił to łobuz jeden i to nie raz). Teresa, wbrew kilku opiniom z forum, według mnie była świetnie nakreśloną postacią, która urzekła PJ swoją cnotą (postępowaniem według wyznawanych przez nią zasad moralnych i wiary w Boga), dobrocią i uczciwością (słowa zresztą tfu! Eriki). Jane po 7 sezonie stał się dla mnie całością.

Dlatego w 7 sezonie to najbardziej mi żal poza końcem serialu, który wiadomo musiał nastąpić, braku komentarzy na forum m.in (lecz nie tylko ! dłuuuuugo by wymieniać :) Nastasji Filipovnej. Jej wpisy to była często dla mnie forma terapii, zwłaszcza po odcinku, w którym "ci wariaci" znowu się od siebie oddalali na długość dźwięku samotności.

Dziękuję Wam wszystkim serdecznie.
Może za jakiś czas znowu dopadnie nas jakaś serialowa fiksacja, choć z tym może być trudno.
;*