Od razu przyznam się, że "Most nad Sundem" zacząłem oglądać tylko przez dobrą promocję jaką zrobiło AleKino i oczywiście z powodu Sofi Helin (którą przyuważyłem w zapowiedziach). Nie znam się na podobnych skandynawskich produkcjach, mimo że jest ich teraz pełno na AleKino, i nie będę przyrównywał tego serialu do innych. Moje zdanie opiera się tylko na tym co widziałem przez pięć tygodni, śledząc co środa kolejne odcinki serialu.
To co jednak chce napisać nie będzie kolejnym peanem na jego cześć. Uważam bowiem, iż mimo potencjalnie dobrego pomysłu, ciekawej gry aktorskiej - zwłaszcza rewelacyjna postać Sagi (S. Helin) i szybkiemu tempu akcji, serial jednak zawodzi. To znaczy moim zdaniem znakomicie się zaczyna (mroczna, makabryczna zagadka, która pozwala nam przypuszczać, że będziemy obserwować zmagania z utalentowanym seryjnym mordercą), ale w miarę rozwoju akcji i teoretycznego postepu w śledztwie, coraz bardziej okazuje się, że główny watek "schodzi na psy" niemiłosiernie wikłając się w prywatę i groteskę.
Pod wieloma względami przedstawione sytuacje wydają się być mało realne i niemożliwe. Sposób w jaki "TP" dokonuje swych aktów przemocy, czy chociażby w jaki sposób komunikuje się z mediami, zakrawa o ironię i ukazuje totalną niemoc (głupotę) Policji. Sprawca, według scenariusza, ma wszelkie cechy by nazwać go supermaszyną, niepopełniającą żadnych błędów jednostką, która opanowała wszelkie skomplikowane sztuki ataku, sabotażu, dywersji. Policja nie jest w stanie trafić na żaden trop, gdyż on jest zbyt doskonały. I jedynie odkrywają to, co on sam im podsyła (de facto cały czas kontrolując działania Policji). Jak dla mnie zbyt naiwne i monotonne.
Poza tym w serialu sporo jest odniesień społeczno-moralizatorskich (5 problemów TP), które w smieszny sposób ukazują współczesne bolączki rozwiniętego, bogatego społeczenstwa skandynawskiego. Zbyt dużo przez to jest watków pobocznych (niewiele wnoszacych), które gdyby usunąć, nie pozbawiałyby sensu zasadniczej zagadki. Dużo ciekawsze wydają się relacje emocjonalne poszczególnych bohaterów (zarówno pierwszoplanowych, jak i drugoplanowych) na różne przedstawione sytuacje. Autor scenariusza świetnie sportretował Sage z jej licznymi dysfunkcjami osobowościowo-społecznymi, która równocześnie jest asem policji i która na szczęście nie jest jednowymiarowa, bo potrafi "zmieniać się" w trakcie całej serii. Zresztą założenie, że Szwedzi i Duńczycy aż tak bardzo się różnią, wyśmiewając ich wady - czego najlepszym przykładem miała być para głównych komisarzy - jest również spłyceniem i tandetnym stereotypem.
Na koniec finał serii - czyli rozwiązanie zagdaki... Wydaje mi się, że oglądając ostatni odcinek można było poczuć się nieco zdezorientownym. Akcja jest zbyt rozciągnięta, napięcie wyraźnie spada (bo przez większość czasu wiemy już o co chodzi), a kolejne zdarznia jakby na siłę holują odcinek do pełnych 2h. Coraz to nowsze pomysły na zakończenie zdają się zakrawać na coraz to większą "głupotę". Uważam, że w tym przypadku nastąpił zupełny przesyt "dramatyzmu, który zamiast pomóc osłabia cały serial. Zbyt dużo jest tandetnych, szpanerskich chwytów, stosowanych tak by zwrócić całą uwagę na Sagę i Martina - przez co pomijaj się "TP" jakby nie było głównego bohatera serii - nie służy całości i wyraźnie rozmywa wątek.
Podsumowując uważam, że serial jest zbyt przereklamowany - przynajmniej w stosunku do tego co dostajemy. Świetny poczatek - beznadziejny koniec. Nawet ładne zdjęcia i "luzacki" (niekonwencjonalny) sposób śledztwa, nie poprawiają oceny całości, która według mnie wypada średnio. Dużo poniżej zakładanych oczekiwań.