Co do zalet wymienionych w Twoim poście, zgadzam się w całości. Natomiast napiszę kilka zdań o wadach, bo częściowo się z nimi zgadzam, jak i rzucę nieco inne na nie spojrzenie :)
1. Przemiana Marianne. Z perspektywy całości, myślę, że ta przemiana nie była do końca naturalna. Dlaczego tak myślę? Po pierwsze, w momencie wyjazdu do Dublina, Marianne poczuła wreszcie swobodę i wolność, jakich nie mogła zaznać w Sligo przez przemocową matkę i brata, jak i również przez ludzi ze szkoły, którzy na każdym kroku naśmiewali się z niej. Po wyjeździe i poniekąd odcięciu się od takiego środowiska, Marianne z pewnością czuła ogromną potrzebę bycia z ludźmi, którzy będą ją w końcu lubić i na tamtym etapie nie zauważała kto był w tym szczery. Dopiero w Szwecji zrozumiała jak fałszywe to były znajomości. Marianne stała się swoistą gwiazdą uczelni, otaczały ją duże grona znajomych, imprezy, spotkania dyskusyjne, to jej imponowało i w jakiś sposób zapewne pozwalało zagłuszyć ból, który ciągle miała w sobie. Jak trwała to zmiana była, pokazuje to wątek w Szwecji, gdy na imprezie Marianne dosłownie podpiera ściany. Może takie pozory pozwalały jej choć przez chwilę myśleć, że nie jest tak okropna? Zapewne tak było, dlatego uważam, że Marianne nie przeszła takiej metamorfozy z potrzeby serca, ale z potrzeby swojej samooceny, która szurała po samym dnie. Jako osoba z ogromnymi deficytami emocjonalnymi, wywodząca się z tak lodowatego domu, miała w sobie umiejętność dostosowania się do przeróżnych warunków, jakie ją otaczały. Dlatego granie przed wszystkimi rozrywkowej, wyluzowanej studentki nie było aż tak trudne. Zauważmy też, że taka beztroska była jedynie przy określonej grupie znajomych. W samotności, lub przy Joannie już taka "hop do przodu" zdecydowanie nie była.
2. Również brakowało mi tutaj czegoś, co pokazałoby jak silna emocjonalnie to była relacja. Książki nie czytałam, więc mogę odnieść się jedynie do serialu, ale mam wrażenie, że więź emocjonalna zaczęła się rodzić między nimi dopiero wtedy, gdy byli na stopie przyjacielskiej. Szkoda, że produkcja nie zdecydowała się na pogłębienie tego wątku.
3. Z mojej perspektywy uważam, że takie zakończenie nie jest tak czarno białe jak sugerujesz. Patrzę na to trochę inaczej. Po pierwsze myślę, że to nie kwestia tego, iż Marianne nie chciała być ciężarem dla Conella, a po prostu chciała, aby spełniał swe marzenia i sięgał wyżej niż on w to wierzył. Życie wreszcie zaczęło im się układać, a jednak Marianne mówi "jedź" mając świadomość, że to oznacza separację na rok i nie wiadomo co dalej. To jednak pokazuje jaką przemianę przeszła ta dziewczyna, jak bardzo dojrzała. Jego szczęście i rozwój jest ważniejsze niż jej poczucie szczęścia i bezpieczeństwa. Wydaje mi się, że to największy dowód na to, jak bardzo kogoś się kocha - kochać, a mimo to puścić wolno, tym bardziej, że sam Conell przyznał, że myślał o tej propozycji i że to byłoby coś niesamowitego. Natomiast co do tego jak wyglądało życie Marianne i dlaczego chciała mimo wszystko zostać w Dublinie - owszem, na pierwszy rzut może się wydawać, że to się nie klei, bo praktycznie została z niczym, bez rodziny, bez mieszkania, miała jedną przyjaciółkę, ale prawdziwą ;) studia i Conella, który zaraz miał wyjechać na drugi koniec świata. Mimo to ostatni odcinek pokazuje, że takie życie właśnie jej się podoba. Na pytanie Joanny co chce robić wieczorem padają słowa typu "może bym coś obejrzała, pójdę na basen raz jeszcze". Ot zwykłe przyziemne czynności, bez szaleństwa, zwykła proza życia. I do czego zmierzam... Może i Marianne została wykluczona z rodziny, może i nie miała wielu ludzi przy sobie, ale wreszcie osiągnęła wewnętrzny spokój, jakiego zawsze jej brakowało. Wreszcie zaczynała lubić swoje życie i może też siebie samą. Wyjazd do Nowego Jorku znów oznaczałby kolejne wywrócenie życia do góry nogami i życie tam z uwagi na Conella. Każdy interpretuje to zakończenie wedle swego uznania. Ja jednak myślę, że tych dwoje będzie razem, bo zmienili się oboje bardzo, dojrzeli i po raz pierwszy przecież "rozstali się" w pełnej świadomości, bez niedomówień, źle sformułowanych myśli, bez gniewu i ranienia siebie wzajemnie. To już inna relacja niż wcześniej. Może dlatego też Conell dość szybko zgodził się na wyjazd podczas ich rozmowy, bo zdawał sobie sprawę z tego, jak bardzo silna więź ich łączy.

Dzięki za komentarz! Po przeczytaniu Twojej opinii musze przyznać, że rzuciłaś mi nowe światło na ten serial. Rzeczywiście, scena gdzie Marianne podpiera ściany w Szwecji pozwala odczytać jej metamorfozę jako "sztucznie wymuszoną". Nie zaznawszy szczęścia w liceum, mogła postanowić zmienić swoją osobowość "na siłę", tak by nie musieć ponownie odgrywać roli outsidera na studiach. Jeśli jednak uznamy że tak było, to musimy stwierdzić, że Marianne jest świetną aktorką. W pierwszych odcinkach dała się poznać jako dziewczyna z aspargerem a może nawet autyzmem - ukryć swoją chorobę (jeśli rzeczywiście ją miała) to nie lada wyczyn. Może jest tu ktoś kto czytał książkę? Myślę, że jeśli jest po części napisana z perspektywy Marianne, to jej przemiana powinna być wyjaśniona - narrator często w książkach opisuje uczucia głównych bohaterów.

ps. Znasz może jakieś podobne seriale?