Zacznę od końca, bo to końcówka zrobiła na mnie największe wrażenie. A to dlatego, że jej nie
ogarnęłam. Tzn. szkoda, że się tak urwała- co stało się z Yasim? Chyba już by mnie bardziej
usatysfakcjonowało, gdyby ją też załatwili... No nie wiem.
Straszna wizja świata i naprawdę nie chcę się zastanawiać czy my też tak skończymy. Niemniej
zamysł serialu bardzo mi się podobał. Od czasu do czasu lubię sobie poczytać/obejrzeć utwory z
takim motywem.
Żal mi Steven'a, bo wyszedł chyba na tym wszystkim najgorzej, a sam przecież został to wplątany
i nie do końca (na początku) z własnej woli robił... to co robił xD
Co nie zmienia faktu, że momentami chciało mi się wymiotować. Może jestem uczulona i jakaś
oschła, ale z tymi emocjami to mogliby się pohamować. O połowę mniej pocałunków (i innych
takich), 20% mniej uścisków... Nie mogłam patrzeć po prostu. Jestem jedyną, którą mdliło? Bo
to może ze mną jest coś nie tak... Jak myślicie?