Nigdy nie rozumiałem fenomenu Andiego Wahola. Obejrzałem ten dokument by poznać jego biografię i opinie krytyków na temat jego prac. Czy otrzymałem to? Nie do końca. Dokument jest przede wszystkim niesamowicie rozwleczony. Twórcy przede wszystkim chyba przy okazji tego, iż artysta było homoseksualistą postanowili wpakować wątek życia homoseksualistów w Nowym Jorku w ubiegłym wieku i związanych z tym problemów. Jako tło dla przedstawienia twórczości i osobowości jest absolutnie konieczny, niemniej jednak ten wątek praktycznie dominuje i przytłacza wątek główny. Według mnie to nie uczciwe, gdyż to temat na inny dokument. Sposób zrealizowania tego dokumentu również pozostawia wiele do życzenia. Twórcy zebrali grupę przyjaciół i zapewne fanów artysty i robi się z tego jakaś elegia na cześć Warhola. Nie ma różnych punktów widzenia na jego twórczość, nie jest nawet solidnie wytłumaczone, dlaczego jego sztuka była ważna i co sobą przekazywała. Nagle w ostatnim odcinku (czyli po jakichś pięciu godzinach dokumentu) twórcy przypominają sobie, że to jednak dokument o Warholu i starają się poświadczyć, że wielkim artystą był. Najbardziej chciało mi się śmiać, gdy w sumie jeden z rozmówców stwierdził, że ludzie zwyczajnie nie rozumieją twórczości Warhola. O ironio właśnie po to oglądałem ten dokument. Pamiętniki Warhola w dużej mierze są o tym, gdzie Andy pojechał, z kim i co zjadł, po czym przyjaciele Andiego płaczą i twierdzą, że to bardzo głębokie. Niestety tego nie poczułem. Oczywiście nie jest tak, że Warhola w tym dokumencie nie ma, ale jest to tak rozwodnione, że ja w sumie w dalszym ciągu jego twórczości nie rozumiem, a nawet nie bardzo jestem w stanie wejść z nią jakiś dyskurs. Całość zmieściłaby się w dokumencie 1,5-2h i byłaby dużo lepiej zrozumiała i wciągająca. Niestety nie jest